Poniższy tekst pochodzi z książki pt. Nowe przymierze.

Boże obietnice i fakty

W Słowie Bożym znajdują się fragmenty dotyczące odpowiedzialności, jaką Bóg złożył na człowieku, a także fragmenty, które mówią o łasce, jaką Bóg obdarowuje człowieka. Innymi słowy, są w Biblii teksty poświęcone Bożym wymaganiom, jak również teksty poświęcone Bożej łasce. Na przykład, z wielu przykazań, praw oraz nauk wynika, że Bóg chce, aby człowiek niósł odpowiedzialność. Są to Jego wymagania względem człowieka. Z drugiej strony, mowa jest w Piśmie o duchowych błogosławieństwach na wyżynach niebiańskich (Ef 1,3), a także o niezniszczalnym, nieskalanym i nieprzemijającym dziedzictwie, jakie jest dla nas odłożone w niebie (1 P 1,4). Są to rzeczy, które Bóg pragnie nam dać i których dla nas dokonał. To łaska, którą nas obdarował.

Słowo Boże w aspekcie łaski można podzielić na trzy rodzaje: 1) Boże obietnice dla nas, 2) fakty, czyli to, czego Bóg dla nas dokonał oraz 3) przymierza, jakie zawarł On z człowiekiem i które z pewnością wypełni. Boże obietnice różnią się od faktów. Z kolei Boże obietnice i fakty różnią się od przymierzy. Przymierza zawierają w sobie obietnice i fakty.

Boże obietnice

Zastanówmy się teraz, co oznaczają Boże obietnice. Obietnica różni się od faktu. Odnosi się ona do przyszłości, podczas gdy fakt dotyczy przeszłości. Obietnica jest czymś, co dopiero ma się dokonać, podczas gdy fakt już miał miejsce. Obietnica oznacza, że Bóg zrobi coś dla człowieka, natomiast fakt oznacza, że Bóg już coś dla człowieka uczynił. Obietnica oznacza, że jeśli ty coś zrobisz, wtedy ja też coś zrobię. Fakt oznacza, że Bóg nas kocha i znając naszą niemoc, czegoś dla nas dokonał. Wiele obietnic ma charakter warunkowy. Jeśli spełnimy pewne warunki, otrzymamy to, co nam obiecano. Fakty zaś nie wymagają próśb z naszej strony. Musimy tylko zobaczyć, że są faktami i w nie uwierzyć.

Różnicę między obietnicą a faktem pomoże nam pokazać kilka przykładów. Pan Jezus pocieszał uczniów słowami: „Niech się nie trwoży serce wasze; wierzcie w Boga i we Mnie wierzcie. …Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie” (J 14,1-3). To obietnica. Stała się ona faktem, kiedy Pan przyszedł ponownie jako Duch.

Później Pan powiedział uczniom: „Pożyteczne jest dla was Moje odejście. Bo jeżeli nie odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was. A jeżeli odejdę, poślę Go do was” (J 16,7). To obietnica. Stała się ona faktem w dniu Pańskiego zmartwychwstania, kiedy tchnął On w swoich uczniów i powiedział do nich: „Przyjmijcie Ducha Świętego” (J 20,19-22).

Ponownie Pan Jezus powiedział uczniom: „Oto Ja ześlę na was obietnicę Mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie przyobleczeni mocą z wysoka” (Łk 24,49). Mamy tutaj obietnicę w obietnicy. W dniu Pięćdziesiątnicy przyszedł Duch Święty (Dz 2,1-4). W tym momencie obietnica ta stała się faktem. Obietnica ta jednak była warunkowa: uczniowie mieli pozostać w mieście.