Sięgnijmy po inną ilustrację, by pokazać różnicę między obietnicą a faktem. Przypuśćmy, że A i B są przyjaciółmi. A zachorował i nie może pracować. Nie ma też pieniędzy na kupno rzeczy, których potrzebuje. B kocha A i mówi mu: „Jutro rano przyjdę, aby wykonać twoją pracę i przyniosę ci pieniądze na kupienie tego, czego potrzebujesz”. To obietnica B dla A. Nazajutrz B rzeczywiście przychodzi do domu A, aby wykonać za niego robotę i dać mu pieniądze na zakup rzeczy, których tamten potrzebuje. Oznacza to, że obietnica B stała się dla A faktem. Jeśli A uwierzył obietnicy B, czyli jeżeli uwierzył, że może polegać na jego słowie, to od chwili gdy obietnica ta została złożona, miał nadzieję i odpoczynek, a następnego dnia mógł z niej w praktyce skorzystać.

Zasady dotyczące Bożych obietnic

Słowo Boże ukazuje nam kilka zasad dotyczących Jego obietnic. Oto kilka przykładów:

(1) „Czcij ojca twego i matkę – jest to pierwsze przykazanie z obietnicą – aby ci było dobrze i abyś był długowieczny na ziemi” (Ef 6,2-3). Obietnica ta ma charakter  w a r u n k o w y. Nie każdemu będzie dobrze i nie każdy będzie długowieczny. Tylko tym, którzy czczą swoich rodziców, będzie dobrze i tylko oni będą żyli długo. Jeśli człowiek nie spełni wymienionego tu warunku, nie otrzyma obiecanego błogosławieństwa powodzenia i długiego życia.

(2) „Teraz, Panie Boże, niech się wypełni Twoja obietnica dana mojemu ojcu Dawidowi” (2 Krn 1,9). Oznacza to, że musimy  p r o s i ć  B o g a,  b y  s p e ł n i ł  swoją obietnicę. Obietnica zatem wymaga modlitwy, aby mogła się wypełnić (por. 1 Krl 8,56).

(3) „Poznaliście kraj w przeciągu czterdziestu dni; każdy dzień teraz zmieni się w rok i przez czterdzieści lat nieść będziecie swoje niegodziwości i poznacie, co to znaczy, gdy Ja się oddalę [albo: cofnę Moją obietnicę]” (Lb 14,34). Oznacza to, że jeśli człowiek będzie niewierny w stosunku do Bożej obietnicy i nie spełni towarzyszących jej warunków, obietnica ta  m o ż e  z o s t a ć  c o f n i ę t a. Na przykład, ze wszystkich dzieci Izraela, które wyszły z Egiptu, tylko Kaleb i Jozue weszli do Kanaanu. Reszta pomarła na pustyni (Lb 26,65). Pokazuje to, że Bóg cofnął swoją obietnicę wobec tych, którzy byli niewierni. Jeśli chodzi o Jakuba i Józefa, mimo że umarli oni w Egipcie, pogrzebani zostali w Kanaanie. Ponieważ byli wierni Bogu aż do śmierci, nie cofnął On swojej obietnicy (Rdz 46,3-4; 49,29-32; 50,12-13.24-25; Joz 24,32).

(4) „Albowiem nie od prawa została uzależniona obietnica dana Abrahamowi i jego nasieniu, że będzie dziedzicem świata, ale od usprawiedliwienia z wiary. Jeżeli bowiem dziedzicami stają się ci, którzy się opierają na prawie, to wiara straciła znaczenie, a obietnica pozostała bez skutku” (Rz 4,13-14). Oznacza to, że jeśli człowiek postępuje bez Boga w oparciu o siły upadłego ciała lub dodaje coś do obietnicy, może ona stać się bezskuteczna.

5) „A ci wszyscy, choć ze względu na swą wiarę stali się godni pochwały, nie otrzymali przyrzeczonej obietnicy, gdyż Bóg, który nam lepszy los zgotował, nie chciał, aby oni doszli do doskonałości bez nas” (Hbr 11,39-40). „Potrzebujecie bowiem wytrwałości, abyście spełniając wolę Bożą, dostąpili obietnicy” (Hbr 10,36). Oznacza to, że musimy „wytrwać” do pewnego czasu, a wtedy otrzymamy to, co Bóg obiecał.