X. Pochwała i radość panny (2,3-6)

Werset trzeci mówi: „Jak jabłoń wśród drzew leśnych, tak ukochany mój wśród synów. W jego cieniu usiadłam z wielką przyjemnością, a owoc jego słodki memu podniebieniu”.

Teraz z kolei ona porównuje króla do grzeszników. „Synowie” odnoszą się do wszystkich spraw, które zajmują serce człowieka; do wszystkiego, czego on pragnie (Rdz 3,6); do wszystkiego, co może stać się panem czyjegoś serca i do każdego, ku komu może się skierować serce wierzącego.

Zwróćcie uwagę na słowa: „jabłoń wśród drzew leśnych”. W języku oryginalnym jabłoń to „pomarańcza bergamota”. Jest to roślina wiecznie zielona, która na zimę nie zrzuca liści. Z wyglądu przypomina ona granat, a smakuje podobnie jak pomarańcza czy cytryna. „Synowie” mogą być przyrównani tylko do zwyczajnych drzew, podczas gdy umiłowany posiada trzy wyjątkowe cechy. Po pierwsze, może stać się lasem. Nacisk pada tu na słowo „drewno”, które wskazuje na wysokość. Po drugie, jego cień nigdy nie znika. Jest ciągle zielony i dlatego daje cień przez cały czas. Po trzecie, wydaje owoc. Jest wiele zielonych drzew, które jednak nie wydają owocu. On jest wysoki, rzuca cień i wydaje owoc. Panna uświadomiła sobie, że Pan jest Tym, który jest wszystkim we wszystkim.

Wcześniej oddała się całkowicie Panu, ale teraz składa swoje świadectwo; słowa te pochodzą z jej ust; jest to coś, co mówi ona publicznie do wszystkich ludzi. Nie tylko uznaje, że Pan jest winoroślą, ale oddaje chwałę tej winorośli. W tym momencie żadna osoba ani żadna rzecz nie mogą już zająć jej serca. Nie ma już więcej podziałów w kościele na tych, którzy są Pawła i tych, którzy są Apollosa. Te podziały są rzeczami pochodzącymi z ciała (1 Kor 3,3-4). Teraz Pan jest w centrum jej uwagi.

„Z wielką przyjemnością” można przetłumaczyć inaczej „z radością”. Siedzieć w Jego cieniu oznacza być wywyższonym; kryje to w sobie znaczenie pochwycenia. Człowiek jest radosny, ponieważ siedzi w Jego cieniu, czyli czuje się tak, jakby został pochwycony w Jego obecność.

Cień jest tu przeciwieństwem światła słonecznego z 1,6. W nim znajdujemy odpocznienie (Ps 91,1).

„Owoc jego słodki”. Jedzenie w Pieśni nad Pieśniami 2,3 różni się trochę od jedzenia w 1,12. Tam nacisk położony był na samego Pana. Tutaj owoc odnosi się do tego, co zdobyło dla nas życie i dzieło Pana, np. usprawiedliwienie, uświęcenie, pokój i przyjście Ducha Świętego. Z jednej strony raduje się ona Jego obecnością, z drugiej zaś strony cieszy się w Jego obecności tym, co On dla niej zdobył. Za każdym razem, gdy kosztujemy tego owocu, jest on dla nas słodki.