Król nazywa ją „najpiękniejszą wśród niewiast”. „Jeśli nie wiesz sama” — ton tego zdania wydaje się wskazywać na to, że Król napomina ją i że ona już powinna o tym wiedzieć. „Jeśli nie wiesz sama, o najpiękniejsza wśród niewiast, pójdź za śladami stada” — z jednej strony „ślady stada” oznaczają ślady wierzących dzisiaj; wierzący ci przyjmują pozycję jednego stada, czyli pozycję kościoła. (Chociaż jest wiele owiec, nie połączyły się one w stado i nie zajmują pozycji kościoła). Tutaj można znaleźć pokarm i odpoczynek. Z drugiej strony „stado” oznacza świętych, którzy umarli, a podążali przed nami na przestrzeni minionych pokoleń. Znaleźli oni pokarm i odpoczynek. My również możemy znaleźć pokarm i odpoczynek, jeśli udamy się na miejsce, gdzie oni byli. „Ślady” oznaczają doświadczenie.

„Koźlęta” nie są owcami, ponieważ panna jest owcą. Nie są też stadem, ponieważ ona jest poza stadem. „Koźlęta” to owieczki, młodsze od niej. „Paś koźlęta twe przy szałasach pasterzy”. Słowa te przypominają jej, aby w codziennym życiu nie zapominała o swoich obowiązkach w stosunku do dzieci, będących owocem jej podążania za pokarmem i odpocznieniem i żeby nie zamykała bram dzieciom. Trzeba na to uważać. Poszukując pokarmu i odpocznienia, musimy wciąż wypełniać swoje obowiązki wobec niedojrzałych uczniów. Nie możemy zatrzasnąć drzwi i poszukiwać jedynie własnego zbudowania. Innymi słowy, panna może otrzymywać pokarm i odpoczynek, karmiąc swoje dzieci!

Słowo „pasterze” występuje tu w liczbie mnogiej. Są to niżsi pasterze, podporządkowani Panu. Słowo „namioty” również występuje w liczbie mnogiej. Pan chce, aby panna zapewniła sobie miejsce obok wszystkich innych pasterzy i karmiła swe dzieci wśród nich. Z jednej strony, powinna ona naśladować świętych z przeszłości w ich poświęceniu, wierze, wytrwałości, zaufaniu, podążaniu za Bożą wolą, oddaniu modlitwie itp. Z drugiej strony, w swym codziennym życiu musi wciąż troszczyć się o tych wierzących, którzy są młodsi od niej, wypełniając w ten sposób swój obowiązek. Poszukując Pana, nie możemy zaniedbywać naszych codziennych obowiązków.

B. Pochwała i obietnica Króla (1,9-11)

Wersety od dziewiątego do jedenastego mówią: „Do zaprzęgu koni wśród wozów faraona przyrównam cię, miłości moja. Śliczne są policzki twe wśród warkoczy, szyja twa wśród złotych łańcuszków. Wisiorki zrobimy ci złote ze spinkami ze srebra”.

Słowa „miłości moja” można przetłumaczyć: „moja umiłowana przyjaciółko”. Słowo „zaprzęg koni” oznacza w oryginalnym języku „dobre konie”. Wszystkie konie w czasach Salomona pochodziły z Egiptu (1 Krl 10,28-29). Wersety dziewiąty i dziesiąty opisują naturalne piękno wyglądu fizycznego panny. Werset jedenasty pokazuje dzieło Boże i piękno, które pochodzi od Boga.

Te trzy wersety mówią o sześciu rzeczach: 1) koniach, 2) policzkach, 3) warkoczach, 4) szyi, 5) złotych wisiorkach, 6) spinkach ze srebra. Rozważmy po kolei te przedmioty: