b. Z duchem wytworzonym z tchnienia Bożego (to samo hebrajskie słowo „tchnienie” w Księdze Rodzaju 2,7 tłumaczone jest jako „duch” w Księdze Przypowieści 20,27) jako najgłębszym organem człowieka

Bóg stworzył człowieka z duchem wytworzonym z tchnienia Bożego, który jest najgłębszym organem człowieka. Używam tutaj słowa „wytworzony”, ponieważ źródłem naszego ducha jest tchnienie życia. Hebrajskie słowo „tchnienie” w Księdze Rodzaju 2,7 i „duch” w Księdze Przypowieści 20,27 to nie ruah, lecz neszamah. Księga Przypowieści 20,27 mówi: „Lampą Pańską jest duch (neszamah) człowieka”. Nasze ciało jest powłoką, która posiada organ, naszego ducha. Jest to najwznioślejszy organ wewnątrz nas, służący głównie do kontaktowania się z Bogiem. Ewangelia Jana 4,24 mówi, że Bóg jest Duchem i że ci, którzy oddają Mu cześć, muszą ją oddawać w duchu. Musimy oddawać Bogu cześć w naszym duchu, który jest organem służącym do kontaktowania się z Nim.

c. Z duszą, powstałą w wyniku tchnięcia Bożego tchnienia w nozdrza ciała ukształtowanego z prochu jako wewnętrzną istotą człowieka (osoby)

Kiedy Boże tchnienie zostało tchnięte w nozdrza ukształtowanego z prochu ciała człowieka, miało to określony skutek. Było nim zaistnienie duszy jako wewnętrznej istoty człowieka (osoby). Mamy tylko jedną osobę, a naszą osobą jest dusza. Biblia wiele razy, mówiąc o osobach, używa słowa „dusze”. Księga Wyjścia 1,5 mówi o siedemdziesięciu duszach, które wyszły z Jakuba. Było to siedemdziesiąt osób z domu Jakuba, które udały się do Egiptu. Nowy Testament również wspomina o osobach jako o duszach (Dz 27,37). Nasza dusza to nasza osoba. Zewnętrzna powłoka to nasze ciało, wewnętrzna istota to nasza dusza, a najgłębszy organ to nasz duch. Masz powłokę cielesną, jesteś osobą, która wewnątrz tej powłoki posiada organ, służący głównie do kontaktowania się z Bogiem.

2. Bóg stworzył ducha człowieka ze szczególnym zamysłem, aby wypełnić zamiar, jaki miał, stwarzając niebiosa i ziemię

Bóg stworzył ducha człowieka ze szczególnym zamysłem, aby wypełnić zamiar, jaki miał, stwarzając niebiosa i ziemię (Za 12,1; Iz 42,5; Hi 32,8). Księga Zachariasza 12,1 mówi, że Bóg rozpostarł niebiosa, założył fundament ziemi i ukształtował ducha człowieka w jego wnętrzu. Zachariasz połączył te trzy rzeczy: niebiosa, ziemię i ducha człowieka. Niebiosa są dla ziemi, ziemia dla człowieka, a człowiek ma ducha dla Boga. W ten sposób człowiek jest centrum Bożego stworzenia, a centrum człowieka jest jego duch.

Bez niebios, które dostarczają światła słonecznego, powietrza i deszczu, na ziemi nic nie mogłoby rosnąć, a my nie moglibyśmy żyć. Wszystko to, co żywe — rośliny, zwierzęta i człowiek — potrzebuje światła słonecznego, powietrza i deszczu. W przeciwnym wypadku obumrze. Niebiosa są więc dla ziemi. Ziemia również została stworzona po to, by zapewnić warunki niezbędne do istnienia człowieka, a człowiek ma w sobie ducha, by zawierać Boga. Żyjemy na ziemi, przyjmując zaopatrzenie z niebios, by być jedno z Bogiem. W tym celu Bóg stworzył wewnątrz nas wspomniany organ.