Pierwsze dwa rozdziały Księgi Rodzaju mówią nam o Bożym stworzeniu; Bóg stworzył niebiosa, a następnie ziemię z życiem roślinnym i zwierzęcym. Kiedy jednak relacja ta dochodzi do stworzenia człowieka, podaje nam szczególną informację. Otóż Bóg stworzył wewnątrz człowieka ducha ze swego tchnienia życia. W taki szczególny sposób Bóg wypełnił zamiar, jaki miał, stwarzając niebiosa i ziemię. Bóg stworzył niebiosa i ziemię, ponieważ chce, by człowiek Go wyrażał. Aby człowiek był obrazem Boga, potrzebuje ducha, by się z Nim kontaktować i Go zawierać. Bóg stworzył niebiosa dla ziemi, ziemię dla człowieka i ducha dla człowieka, aby człowiek mógł kontaktować się z Nim i w ten sposób organicznie być jedno z Nim.

3. Duch człowieka różni się od jego duszy

Biblia objawia, że duch człowieka różni się od jego duszy (Hbr 4,12; 1 Tes 5,23a). Potwierdza to również nasze doświadczenie. Nasz umysł może prowadzić nas do dokonania zakupu. Następnie możemy prawdziwie chcieć i pragnąć tej rzeczy, bo tak podpowiadają nam nasze uczucia. Wreszcie, kierując się wolą, możemy podjąć decyzję o zakupieniu tej rzeczy. W ten sposób nasz umysł rozważa dokonanie zakupu, nasze emocje to kochają, a nasza wola decyduje się na kupno tej rzeczy. Jednakże w takich oto okolicznościach pojawia się jeszcze coś głęboko wewnątrz nas, co podpowiada nam, byśmy tego nie robili. Jest to nasz duch, najgłębsza i najskrytsza część naszej istoty. Na tym polega różnica pomiędzy duszą a duchem.

Najwznioślejszą częścią, wysokim szczytem, samym centrum człowieka jest duch. Częścią najpośledniejszą, najlichszą jest ciało. Pomiędzy nimi, pośrodku, znajduje się dusza. Jeżeli będziesz żył przez swoje ciało, staniesz się pospolitym człowiekiem. Jeżeli będziesz żył przez swego ducha, staniesz się człowiekiem najszlachetniejszym, człowiekiem najwyższej klasy. Możesz też znajdować się pośrodku. Możesz postępować całkiem logicznie, posiadać wiedzę i rozsądek. Żyjesz wówczas zgodnie ze swoją duszą. Twoje życie nie jest ani pospolite, ani nacechowane wzniosłością. Znajdujesz się gdzieś pośrodku.

Jeżeli żyjesz przez ciało, żyjesz jak zwierzę. Jeżeli żyjesz przez ducha, jesteś prawdziwym świętym. Każdy wierzący powinien być świętym, żyjącym przez ducha. Jeśli natomiast żyjesz przez duszę, jesteś jedynie dobrym i miłym człowiekiem, tak jak uczeń Konfucjusza. Jesteś bardzo logiczny, rozsądny i obdarzony dużą wiedzą. Człowiek, który żyje przez duszę, to osoba logiczna i rozsądna. Kiedy przestajesz nad sobą panować wskutek pragnień i pożądliwości ciała, jesteś jak zwierzę. Kiedy tracisz panowanie nad sobą i powściągasz je, kierując się logiką i rozsądkiem, jesteś dobrym i miłym człowiekiem, który żyje w duszy. Kiedy opanowujesz się poprzez ćwiczenie ducha, jesteś świętym.