Jego zarządzanie

W Liście do Efezjan Paweł mówi nam, że został mianowany przez Boga szafarzem i że wraz z tym Bóg nałożył na niego odpowiedzialność, obowiązek, który nazywa się szafarstwem (3,2). Greckie słowo oznaczające szafarstwo to to samo słowo, które oznacza zarządzanie. To, czy tłumaczy się je jako szafarstwo, czy jako zarządzanie, zależy od kontekstu. W Liście do Efezjan 3,2 Paweł mówi, że Bóg dał mu szafarstwo łaski Bożej. Dalej to samo greckie słowo oikonomia odnajdujemy w wersetach 1,10 oraz 3,9, gdzie lepszym tłumaczeniem wydaje się zarządzanie. Słowo „ekonomia” oznacza zatem przede wszystkim plan, zarząd, zarządzanie, rozdzielanie czyichś bogactw pomiędzy innych.

Paweł miał wzgląd na to, że Bóg ma dużą rodzinę, którą pragnie obdzielić swoimi bogactwami. W Liście do Efezjan 3,8 stwierdza, że Bóg powołał go, aby głosił niezgłębione bogactwa Chrystusa, aby nimi usługiwał i udzielał ich. Bogactwa te znajdują się w Bożym domostwie. Istnieje zasób niezgłębionych bogactw Chrystusa; dlatego Bóg powołał apostołów (Piotra, Jana, Jakuba i Pawła) na szafarzy, którzy mieli udzielać tych bogactw całemu wybranemu Bożemu ludowi.

Szafarstwo jest tym samym, co udzielanie. Józef sprawował swe szafarstwo przez rozdzielanie pożywienia. Jego odpowiedzialnością, jego zadaniem było dostarczanie obfitości pokarmu potrzebującym. Dostarczanie to polegało na udzielaniu.

Niektórzy nauczyciele Biblii uczą, że Pismo Święte przedstawia siedem okresów Bożego zarządzania. W Starym Testamencie mamy więc okres niewinności, sumienia, rządu ludzkiego, obietnicy i prawa. Następnie w Nowym Testamencie mamy: w wieku obecnym okres łaski i w wieku nadchodzącym okres królestwa. W każdym z tych siedmiu okresów Bóg postępuje z człowiekiem na siedem różnych sposobów.

Być może jest to poprawne, nie zapominajcie jednak, że okresy Bożego zarządzania odnoszą się do zarządzania Bożym domostwem. Bóg ma wielką rodzinę i potrzebuje w tym domostwie porządku, planu, zarządzania, dzięki czemu będzie mógł udzielać siebie swojemu domostwu. Główną myślą Boga, już od wieczności przeszłej, było posiadanie w poszczególnych wiekach porządku, według którego miał On udzielać samego siebie wybranym i przeznaczonym przez siebie ludziom. Miał ich uczynić swymi synami poprzez udzielenie im samego siebie, aby mogli mieć boskie życie przez powtórne narodziny.

W czternastu Listach Pawła widzimy, że Bóg miał upodobanie, zgodnie z którym powziął pewien plan, zamiar. Stworzył człowieka na własny obraz, a w pełni czasu udzielił siebie do wnętrza wszystkich stworzonych i wybranych przez siebie ludzi, aby mogli oni stać się Jego synami i wyrażać Go. Na tym polega Boży plan i Jego zarządzanie służące Jego udzielaniu się.

Kiedy więc używam słowa „zarządzanie”, mam na myśli ekonomię, porządek. Natomiast kiedy używam słowa „udzielanie”, chodzi mi o rozdzielanie boskich bogactw pomiędzy Boży lud. Zarządzanie oznacza porządek, plan, ekonomię. Udzielanie odnosi się do rozdzielania samego Boga jako życia i zasobu życia w Chrystusie do wnętrza Jego wybranego ludu.