Praktyczna społeczność, modlitwa, troska i pasienie to podstawowe elementy spotkań grupowych. Jeśli tego nie praktykujemy, w żaden sposób nie zatroszczymy się o potrzeby każdego ze świętych. Potrzeba by ze dwudziestu starszych, szczerych, pilnych, obeznanych z Biblią i kompetentnych, by paść kościół liczący dwustu świętych. Gdyby codziennie starsi ci wychodzili, by odwiedzać i paść świętych, kościół stałby się bardzo silny. Ale pomysł, by było tylu pełnoetatowych starszych, nie jest praktyczny. Ponadto taki sposób troszczenia się o świętych jest przeciwny zasadzie Ciała. Ciało składa się ze wszystkich członków, a członki troszczą się o Ciało. Każdy członek powinien w tej trosce uczestniczyć.

List do Hebrajczyków 10:25 mówi: „nie porzucając naszego gromadzenia się, jak to jest u niektórych w zwyczaju, ale zachęcajmy się nawzajem, a to tym bardziej, im lepiej widzicie, że się ten dzień przybliża”. Wyrażenie „naszego gromadzenia się” świadczy o tym, że spotkanie wymienione w tym wersecie jest „naszym” spotkaniem. Nie powinniśmy porzucać spotkań grupowych, które są naszymi spotkaniami. Spotkania małych grup są spotkaniami członków ­Ciała. Bez właściwej praktyki spotkań grupowych nie będziemy ­mogli zatroszczyć się o wszystkich świętym ani ich paść.

Nauczanie na spotkaniach grupowych przez zadawanie pytań i udzielanie na nie odpowiedzi

W społeczeństwie naucza się ludzi w taki sposób, że zbiera się razem studentów i jednego nauczyciela. W chrześcijaństwie ­tradycyjny sposób spotykania się również polega na tym, że ileś osób spotyka się z nauczycielem Biblii. Jednakże List do Hebrajczyków 10:24–25 mówi: „i baczmy jedni na drugich w celu pobudzenia się do miłości i dobrych uczynków, nie porzucając naszego gromadzenia się, jak to jest u niektórych w zwyczaju, ale zachęcajmy się nawzajem, a to tym bardziej, im lepiej widzicie, że się ten dzień przybliża”. Zwroty: „baczmy jedni na drugich”, „w celu pobudzenia się do miłości i dobrych uczynków” i „zachęcajmy się na­wzajem”, świadczą o tym, że spotkanie, o którym mowa w tych wersetach, nie wygląda tak, że jeden uczy, a inni słuchają. Na tym spotkaniu wszyscy uczestnicy są tacy sami, pobudzają się i zachęcają jedni drugich.

List do Efezjan 4:11–12 oznajmia: „I On ustanowił jednych apostołami, innych prorokami, innych ewangelistami, innych pasterzami i nauczycielami dla przysposobienia świętych do wykonywania posługi, celem budowania Ciała Chrystusowego”. Wszyscy ci, którzy przynależą do czterech wymienionych kategorii osób obdarowanych, doskonalą świętych. Ewangeliście być może leży na sercu, by doskonalić świętych w kwestii głoszenia ewangelii, pobudzać ich i nauczać prawd dotyczących ewangelii. Kierowany naturalnymi myślami, prosi więc starszych, by zorganizowali raz w tygodniu spotkanie temu służące. Wtedy z kolei inni obdarowani, przynależący do innych kategorii, będą prowadzić własne szczególne spotkania w celu doskonalenia świętych. Obdarowane osoby nie tak powinny doskonalić świętych. Na spotkaniu grupowym może być obecny apostoł, może być prorok, ewangelista albo pasterz i nauczyciel. Wtedy samoistnie każdy będzie mógł nauczać we wzajemności.