Dlaczego więc Słowo Boże mówi: „I ustanowił jednych apostołami”? Apostolstwo nie jest tu sprawą daru danego apostołowi, lecz daru danego Kościołowi. Nie jest to dar duchowy dany człowiekowi, lecz obdarzony człowiek dany Kościołowi. List do Efezjan nie mówi, że Pan dał komuś dar apostolski, lecz że dał ludzi jako apostołów Swojemu Kościołowi. Ludzie otrzymywali dary Ducha, które uzdalniały ich do bycia prorokami i nauczycielami, ale nikt nigdy nie otrzymał daru duchowego, który uzdolniłby go do bycia apostołem. Apostołowie są rodzajem ludzi, których Kościół otrzymał w darze od Pana dla jego budowania.

Dary omówione w tym fragmencie, nie są darami danymi ludziom dla ich własnego użytku, lecz darami, które Pan daje Swemu Kościołowi. Dary te, to obdarowani pracownicy, których Pan Kościoła daje Kościołowi dla jego budowania. Głowa daje Kościołowi, który jest Jej Ciałem, pewnych ludzi, aby służyli Ciału i budowali je. Musimy dostrzec różnicę pomiędzy darami danymi przez Ducha poszczególnym jednostkom, a darami danymi przez Pana Jego Kościołowi. Pierwsze dawane są wierzącym indywidualnie, drugie zaś otrzymują wierzący zbiorowo. Pierwsze są umiejętnościami, a drugie osobami. Dary dane przez Ducha poszczególnym wierzącym są ich wyposażeniem do służenia Panu przez prorokowanie, nauczanie, mówienie językami i uzdrawianie chorych. Natomiast dary dane przez Pana Kościołowi jako Ciału są osobami, które posiadają dary Ducha.

„Jednemu dany jest przez Ducha dar mądrości słowa, drugiemu umiejętność poznawania według tego samego Ducha, innemu jeszcze dar wiary w tymże Duchu, innemu łaska uzdrawiania w jednym Duchu, innemu dar czynienia cudów, innemu proroctwo, innemu rozpoznawanie duchów, innemu dar języków i wreszcie innemu łaska tłumaczenia języków” (1 Kor 12,8-10). Fragment ten przedstawia listę darów, danych ludziom przez Ducha Świętego, nie ma tu jednak daru apostolstwa. „I tak ustanowił Bóg w Kościele najprzód apostołów, po wtóre proroków, po trzecie nauczycieli, a następnie tych co mają dar czynienia cudów, wspierania pomocą, rządzenia oraz przemawiania rozmaitymi językami” (1 Kor 12,28). Pierwszy ustęp wymienia dary dane jednostkom, drugi dary dane Kościołowi. W pierwszym nie ma mowy o czymś takim, jak dar apostolstwa, w drugim apostołowie znajdują się na czele listy Bożych darów. Oznacza to zatem, że Bóg nie dał Kościołowi daru apostolstwa, ale że dał mu ludzi, którzy są apostołami. Nie dał On Swemu Kościołowi darów prorokowania i nauczania, ale ustanowił w nim jednych prorokami, a innych nauczycielami. Bóg ustanowił w Swoim Kościele różnego rodzaju pracowników dla jego doskonalenia, a apostołowie są jednymi z nich. Nie posiadają oni tylko jakiegoś daru, lecz reprezentują pewien rodzaj ludzi.

Różnica pomiędzy apostołami, a prorokami i nauczycielami polega na tym, że ci drudzy reprezentują zarówno dary udzielone przez Ducha jednostkom, jak też dary ofiarowane przez Pana Kościołowi, apostołowie zaś są ludźmi danymi przez Pana Kościołowi, nie reprezentują natomiast żadnego szczególnego osobistego daru Ducha.