Spośród czterech rodzajów ludzi, którymi Pan obdarował Swój Kościół dla jego budowania, apostołowie wyróżniają się najbardziej. Dla przeciętnego czytelnika Nowego Testamentu szczególność zajmowanej przez nich pozycji powinna być oczywista. Otrzymali oni od Boga specjalne pełnomocnictwo do tego, by zakładać kościoły poprzez głoszenie ewangelii, by przekazywać objawienie od Boga Jego ludowi, decydować w sprawach dotyczących doktryny i zarządzania oraz pouczać świętych i udzielać darów. Sfera ich wpływów zarówno duchowo, jak i geograficznie była rozległa. Ich pozycja przewyższała pozycję proroków i nauczycieli, co jest jasno określone w Słowie: „I tak ustanowił Bóg w Kościele najprzód apostołów” (1 Kor 12,28).

Apostołowie związani są z posługą, lecz bardzo się różnią od proroków, ewangelistów i nauczycieli, ponieważ w przeciwieństwie do tamtych o objęciu przez nich urzędu nie zdecydowały dary. Nie stali się oni apostołami przez przyjęcie daru apostolskiego.

Należy zwrócić uwagę na fakt, że apostolstwo jest urzędem, a nie darem. Urząd jest tym, co się przyjmuje w wyniku nominacji. Dar zaś przyjmuje się na podstawie łaski.„Zostałem ustanowiony… apostołem” (1Tm 2,7). „Zostałem ustanowiony… apostołem” (2 Tm 1,11). Widzimy tu, że apostołowie byli mianowani czy też powołani. Apostołem nie zostaje się w wyniku otrzymania daru apostolskiego, ale w związku z otrzymaniem apostolskiego posłannictwa. Apostoł posiada szczególne powołanie i szczególne zlecenie. Tym właśnie się różni od pozostałych trzech rodzajów sług, chociaż może on otrzymać na przykład dar proroctwa i być zarówno prorokiem, jak i apostołem. Jego osobisty dar czyni go prorokiem, ale posłannictwo, a nie dar, czyni go apostołem. Inni słudzy Boży należą do posługi, ponieważ otrzymali dar. Apostoł należy do posługi, ponieważ został posłany. Warunkiem nie jest tu posiadanie darów, ale szczególne wezwanie i posłannictwo, któremu może towarzyszyć posiadanie darów.

Apostoł może być prorokiem lub nauczycielem. Kiedy używa swojego daru proroctwa lub nauczania w kościele miejscowym, usługuje w charakterze proroka lub nauczyciela, ale kiedy służy swoimi darami w innych miejscach, czyni to jako apostoł. Znaczeniem apostolstwa jest bycie posłanym przez Boga, by usługiwać darami posługi w różnych miejscach. Rodzaj daru, jaki posiada apostoł nie jest istotny dla jego urzędu, najważniejszą rzeczą w tej kwestii jest bycie posłanym przez Boga. Apostoł może używać swoich darów duchowych w każdym miejscu, nie może jednakże używać daru apostolskiego, ponieważ apostołem jest z urzędu, a nie w wyniku otrzymania daru.

Niemniej jednak apostoł posiada osobiste dary dla swojej posługi. „W Antiochii, w tamtejszym kościele, byli prorokami i nauczycielami: Barnaba i Szymon zwany Niger, Lucjusz Cyrenejczyk i Manaen, który wychowywał się razem z Herodem tetrarchą, i Saul. Gdy odprawiali publiczne nabożeństwo i pościli, rzekł Duch Święty: Wyznaczcie mi już Barnabę i Saula do dzieła, do którego ich powołałem” (Dz 13,1-2). Tych pięciu miało dary prorokowania i nauczania, dar cudowny i dar łaski. Z tej pięcioosobowej grupy, dwóch zostało posłanych przez Ducha do innych miejsc, a trzech pozostało w Antiochii. Jak już zobaczyliśmy, ci dwaj posłani byli od tego czasu nazywani apostołami. Nie otrzymali oni apostolskiego daru, lecz posłanie apostolskie. Ich dary pozwalały im być prorokami i nauczycielami, a ich posłannictwo kwalifikowało ich do bycia apostołami. Ci trzej, którzy pozostali w Antiochii nadal byli prorokami i nauczycielami, a nie apostołami, po prostu dlatego, że nie zostali posłani przez Ducha. Natomiast dwóch z nich zostało apostołami, nie dlatego, że otrzymali jakiś dodatkowy dar, ale dlatego, że zostali wyznaczeni do objęcia dodatkowego urzędu. Wszystkich pięciu było obdarowanych w taki sam sposób, ale dwóch otrzymało dodatkowe boskie posłannictwo, co z kolei upoważniło ich do apostolskiej służby.