Pasterzowanie i nauczanie można traktować jako jedną posługę, ponieważ ci, którzy nauczają muszą również pasterzować, a ci , którzy pasterzują muszą również nauczać. Te dwa rodzaje posługi są ze sobą powiązane. Ponadto określenia „pasterz” nie używa się w stosunku do nikogo więcej w Nowym Testamencie, lecz słowo „nauczyciel” występuje w czterech innych miejscach. W Nowym Testamencie jest mowa o apostole (na przykład Paweł), o proroku (na przykład Agabos), o ewangeliście (na przykład Filip) i o nauczycielu (na przykład Manaen), ale nigdzie w Bożym Słowie nie znajdujemy, by ktoś został nazwany pasterzem. Potwierdza to fakt, że pasterze i nauczyciele stanowią jedną kategorię ludzi.

Nauczyciele są ludźmi, którzy otrzymali dar nauczania. Nie jest to cudowny dar, lecz dar łaski, co wyjaśnia powód, dla którego nie wymieniono go wśród cudownych darów w 1 Liście do Koryntian 12,8-10, lecz włączono na listę darów łaski w Liście do Rzymian 12. Jest to dar łaski, uzdalniający ludzi, którzy go posiadają do rozumienia nauczania Słowa Bożego i do rozpoznania Bożych zamiarów, by byli oni wyposażeni do prowadzenia Bożych ludzi w sprawach doktrynalnych. W kościele w Antiochii było kilka osób w ten sposób obdarowanych (między innymi Paweł). Tacy ludzie są „umieszczeni w kościele” na skutek Bożego działania, i zajmują miejsce obok proroków. Nauczyciel jest kimś, kto otrzymał od Boga dar nauczania i został ofiarowany przez Pana Jego Kościołowi dla jego budowania. Praca nauczyciela polega na objaśnianiu innym prawd, które zostały mu objawione, prowadzeniu Bożych ludzi do zrozumienia Słowa i zachęcaniu ich do poszukiwania i przyjmowania boskiego objawienia przez Pismo. Zakres ich działania obejmuje głównie nauczanie dzieci Bożych, chociaż czasami nauczają oni również niezbawionych (1 Tm 4,11; 6,2; 2 Tm 2,2; Dz 4,2-18; 5,21; 25; 28; 42). Ich posługa polega bardziej na wyjaśnianiu niż na objawianiu, podczas gdy posługa proroków jest w większym stopniu objawianiem niż wyjaśnianiem. Starają się oni prowadzić wierzących do zrozumienia boskiej prawdy, starają się także doprowadzić niewierzących do zrozumienia ewangelii.

Ewangeliści również są darem naszego Pana dla Jego Kościoła, ale nie wiemy dokładnie, czym jest ich osobiste obdarowanie. Słowo Boże nie mówi nic konkretnego o darze ewangelisty, ale mówi o Filipie jako o ewangeliście (Rz 21,8), a także zapisuje jak Paweł zachęcał Tymoteusza, aby wykonywał dzieło ewangelisty i spełniał swoje posługiwanie (2 Tm 4,5). Oprócz tych trzech miejsc rzeczownik „ewangelista” nie pojawia się nigdzie więcej w Piśmie, często natomiast spotykamy czasownik, utworzony od tego samego rdzenia.

W Słowie Bożym miejsce proroków jest wyraźniej określone niż nauczycieli i ewangelistów. Prorokowanie wymienione jest wśród darów łaski (Rz 12,6), a także wśród cudownych darów (1 Kor 12,10). Bóg ustanowił proroków w Kościele powszechnym (1 Kor 12,28), ale dał również proroków do posługi (Ef 4,11). Istnieje zarówno dar proroctwa, jak i urząd prorocki. Proroctwo jest zarówno cudownym darem, jak i darem łaski. Prorok to zarówno człowiek ustanowiony przez Boga w Jego Kościele do pełnienia urzędu prorockiego, jak i człowiek dany przez Pana Jego Kościołowi do posługiwania.