Wielu chrześcijan czytało biografię Hudsona Taylora. Autor wyraźnie napisał, że już za młodu odczuwał on potrzebę wyjazdu do Chin i że jego celem była ewangelia. Początkowo dołączył do misji i udał się do północnej części Fukien, a wszystko to dla ewangelii. Później, po powrocie do Anglii, dokąd udał się na urlop, pewnego dnia nad brzegiem morza spędzał czas sam na sam z Panem. Gdy tak patrzył na ocean, wydawało mu się, że wzrokiem przeniósł się ponad morzami i mignęło mu wnętrze Chin, gdzie zobaczył czterysta milionów umierających dusz. Miał wrażenie, że Pan go wzywa, by poświęcił się całkowicie tym ludziom i posłał ewangelię w głąb Chin. Tam właśnie Hudson Taylor przyjął ten nakaz i posłannictwo. Stały się one jego „wizją”. Tym, co zobaczył, niezwłocznie podzielił się ze znanymi sobie chrześcijanami. Wielu z nich zareagowało odpowiednio na te słowa i tak powstała Misja Wnętrza Chin. W ciągu kolejnych czterdziestu-pięćdziesięciu lat wysłano w głąb Chin setki, tysiące ludzi w celu głoszenia ewangelii.

Można dyskutować nad tym, czy to, co zobaczył Hudson Taylor, można uznać za wizję wieku. Z pewnością w ogromnych Chinach trzeba było głosić ewangelię. Jeśli tak na to spojrzymy, nie ulega wątpliwości, że Hudson Taylor otrzymał posłannictwo i że była to na pewno wizja. Nie jest jednak pewne, czy taką wizję ma Bóg dla tego wieku. W kwestii wizji musimy na powrót sięgnąć do Biblii.

Boże wizje starotestamentowe w zarysie

Od Adama do Samuela

Biblia składa się z sześćdziesięciu sześciu ksiąg. Stary Testament rozpoczyna się od Bożego stworzenia, czy też stworzenia Adama, i obejmuje cztery tysiące lat, do narodzin Pana Jezusa. Pierwsze dwa tomy pozycji Lekcje prawdy. Poziom pierwszy przedstawiają opis i zarys Starego Testamentu. Opis ten stawia sobie za cel pokazanie nam różnych wizji, jakie Bóg dał człowiekowi w różnych wiekach. Musimy zobaczyć, że w każdym wieku Bóg daje człowiekowi tylko jedną wizję. W Adamie widzimy Boże odkupienie, w Ablu Boży sposób odkupienia, w Enoszu to, że człowiek potrzebuje Boga i wzywa Go oraz raduje się Jego bogactwami; w Henochu widzimy człowieka odkupionego, który chodzi z Bogiem ścieżką odkupienia, a w Noem — kogoś, kto chodzi z Bogiem i pracuje z Nim w celu zbudowania arki, zaspokajając tym samym potrzebę tamtego pokolenia.

Z kolei w Abrahamie widzimy Boże powołanie, Bożą obietnicę, usprawiedliwienie przez wiarę, życie przez wiarę i życie na co dzień w społeczności z Bogiem. W Izaaku widzimy dziedziczenie łaski i odpoczynek oraz radowanie się. W Jakubie widzimy Boży wybór, przeobrażenie w życiu i dojrzałość w życiu. W Józefie widzimy królujący aspekt dojrzałości w życiu. Z kolei w Mojżeszu, Aaronie, Jozuem i sędziach widzimy różne inne rzeczy. W Samuelu widzimy nazyrejczyka — człowieka dobrowolnie poświęconego, który zastępuje ustanowionych kapłanów, kończy wiek sędziów i zaprowadza wiek królestwa. Apostoł Paweł w trzynastym rozdziale Dziejów Apostolskich wspomina ten okres historii, a także mówi o tym, jak Bóg wyprowadził Izraelitów z Egiptu. Za pośrednictwem Jozuego Bóg wprowadził ich do ziemi Kanaan i podzielił ją między nich jako ich dziedzictwo. Później wyznaczył spośród nich sędziów aż do czasu Samuela, kiedy to wprowadził Dawida. Okres ten trwał mniej więcej czterysta pięćdziesiąt lat.