Być może ktoś martwi się tym, że nie ma szczególnego daru albo nie umie służyć Panu. Te sprawy nie mają znaczenia. Dopóki znajdujemy się w rzeczywistości Ciała, to wspaniale. Wszystkich nas trzeba zbudować w Ciele. Jeśli staniemy się zbudowanym domem, wówczas będziemy usługującym kapłaństwem, usługującą kapłańską koordynacją. Tego właśnie nam potrzeba: koordynacji poprzez budowanie się.

Święci kapłani i królewscy kapłani

Z jednej strony, jesteśmy świętym kapłaństwem, z drugiej zaś — królewskim kapłaństwem. Starotestamentowe typy ukazują dwa różne porządki kapłańskie: porządek Aarona i porządek Melchizedeka. Porządek Aarona to porządek święty. Świętość to oddzielenie od tego, co pospolite, światowe, dla Pana. Święty porządek to porządek oddzielony od świata i pospolitych rzeczy do Pańskiego użytku. Aby kościół mógł służyć, wszyscy musimy zostać zbudowani razem i być ludźmi oddzielonymi, oddzielonymi od świata, od tego, co pospolite i od zwyczajnych sposobów. Być oddzielonym dla Boga to inaczej być świętym dla Niego. Świętość oznacza po prostu uświęcenie, a uświęcenie to po prostu oddzielenie od tego, co pospolite, ku temu, co boskie. Oto święty porządek, święte kapłaństwo.

Porządek Melchizedeka to porządek królewski. Melchizedek był królem i królewskim kapłanem. Z jednej strony, jesteśmy synami Aarona, świętymi kapłanami oddzielonymi od świata dla Pana. Z drugiej strony, jesteśmy Melchizedekami, królewskimi kapłanami.

Zilustruję to następująco. Załóżmy, że tutejszy kościół nosi się z zamiarem głoszenia ewangelii. Po pierwsze, musimy być zbudowani razem jako jedno Ciało; musimy tworzyć armię. Następnie musimy zostać oddzieleni od świata dla Pana. Wszyscy musimy udać się do Niego i modlić przez jakiś czas, tak jak owych stu dwudziestu w Dziejach Apostolskich, którzy modlili się przez dziesięć dni. Oddzielili się oni od tego, co światowe, dla Pana i przebywali z Nim przez dziesięć dni. Wskutek tego wszyscy napełnili się Panem. Byli wtedy świętymi kapłanami. Gdy po upływie dziesięciu dni wyszli do ludzi, by powiedzieć im, że Jezus jest Panem, Zbawicielem, zrobili to w królewski sposób. Gdy poszli do Pana, byli święci. Gdy wyszli z Jego obecności, wyposażeni we władzę niebios, byli królami; byli królewscy.

Kiedy zbudujemy się razem i zostaniemy oddzieleni od świata dla Pana, i będziemy stać przed Nim w modlitwie, to staniemy się świętymi kapłanami. Po wielu modlitwach wszyscy napełnimy się Panem, wręcz napełnimy się Tym, który ma władzę. Wtedy wyjdziemy do ludzi i powiemy im o Panu jako królewscy kapłani, kapłani króla, wyposażeni we władzę niebios. Gdy jako Ciało przychodzimy do Pana i przebywamy w Jego obecności, jesteśmy świętymi kapłanami, ludźmi świętymi i oddzielonymi dla Boga. Po modlitwie, gdy Pan obarczy nas brzemieniem, wyposażeni w niebiańską władzę, wychodzimy z Jego obecności do ludzi i usługujemy, a nawet udzielamy im Pana. Wtedy jesteśmy kapłanami króla, królewskimi kapłanami, niebiańskimi ludźmi posiadającymi niebiańską władzę — niebiańskimi królami, którzy usługują Panem. Wskutek tego nie tylko głosimy słowo, ewangelię, lecz także głosimy ją z królewską, niebiańską władzą.

Kapłani należący do porządku Aarona zawsze zanoszą potrzebę ludu do Boga. Są święci. Natomiast kapłan należący do porządku Melchizedeka przynosi coś od Boga, by zaopatrzyć innych, zaspokoić ich potrzebę. Na tym polega królewskie kapłaństwo.