4. Wejście Bożego życia w nas

Skoro w chwili odrodzenia oprócz naszego pierwotnego życia uzyskujemy Boże życie, oznacza to, że w momencie, w którym zostajemy odrodzeni, wchodzi w nas życie Boga. Odrodzenie więc to wejście w nas Bożego życia.

5. Narodziny Chrystusa w nas

Odrodzenie to nie tylko wejście w nas Bożego życia, lecz również narodziny Chrystusa w nas. Gdy życie Boże wchodzi w nas w Chrystusie i odradza nas, to można powiedzieć, że z jednej strony wchodzi w nas życie Boże, a z drugiej strony rodzi się w nas Chrystus. Narodziny Chrystusa w nas oznaczają, że Chrystus rodzi się ponownie. Za każdym razem, gdy ktoś zostaje odrodzony, Chrystus po raz kolejny rodzi się w ludzkości. Tak więc odrodzenie to inaczej narodziny Chrystusa w nas.

6. Początek nowego człowieka

Odrodzenie to również początek nowego człowieka w nas. Wszystko, czego doświadczamy w życiu duchowym, wiąże się z naszym nowym człowiekiem, który zaczyna istnieć w chwili naszego odrodzenia. Zanim zostaliśmy odrodzeni, znajdowaliśmy się w Adamie, w upadłym grzeszniku, starym człowieku. Kiedy zostajemy odrodzeni, wchodzi w nas Boże życie w Chrystusie. To życie jest nowym pierwiastkiem i kiedy zespala się z naszym duchem, staje się w nas nowym człowiekiem. Dlatego każdy, kto został odrodzony, jest podwójnym człowiekiem: z jednej strony jesteśmy starym człowiekiem w Adamie — jesteśmy upadli, a z drugiej strony jesteśmy nowym człowiekiem w Chrystusie — jesteśmy zbawieni. Nowy człowiek zaczyna istnieć w chwili, gdy zostajemy odrodzeni. Odrodzenie zatem jest początkiem nowego człowieka.

II. Odrodzenie a sytuacja człowieka

Doświadczenie odrodzenia w szczególny sposób wiąże się z czterema rzeczami: naturą, sercem, duchem i Bożym życiem. Spójrzmy więc z perspektywy tych czterech rzeczy na stan, w jakim znajdowaliśmy się przed odrodzeniem, podczas odrodzenia i po odrodzeniu.

1. Stan przed odrodzeniem

Po pierwsze, nasza natura jest skażona. Księga Jeremiasza 17,9 mówi: „Podstępne jest serce, bardziej niż wszystko inne, i zepsute, któż może je poznać?” Chociaż werset ten mówi o sercu człowieka, w rzeczywistości odnosi się do ludzkiej natury. Widzimy więc, że przed odrodzeniem nasza pierwotna natura jest podstępna, zwodnicza, skażona w najwyższym stopniu i nie może odpowiadać Bożej naturze.