Na temat kościoła

Kościół, złożony ze wszystkich prawdziwych wierzących w Chrystusa, jako Ciało Chrystusa (Ef 1,22-23; Kol 1,24) jest jeden we wszechświecie (Ef 4,4), a kościół miejscowy jako wyraz Ciała Chrystusa jest jeden w miejscowości: jedno miasto — jeden kościół (Obj 1,11).

Szczególność życia kościoła

Właściwa wiara chrześcijańska mieści w sobie sześć głównych elementów. Żaden prawdziwy chrześcijanin nie będzie się o nie spierał. Niektórzy mogą się nie zgadzać z tym, że powinien być jeden kościół w jednym mieście, jednak jako właściwi chrześcijanie musimy wierzyć, że kościół jest jeden zarówno w sensie powszechnym, jak i miejscowym. Jako Ciało Chrystusa, kościół jest jeden w sensie powszechnym; jako wyraz Ciała Chrystusa kościół miejscowy jest jeden w sensie miejscowym. Nie oznacza to jednak, że prawdziwy wierzący w Chrystusa, który nie zgadza się z tym, iż w jednej miejscowości powinien być jeden kościół, nie jest zbawiony. Nadal jest zbawiony, lecz czegoś mu brakuje, nie do zbawienia, tylko do prowadzenia prawidłowego życia kościoła.

Wiara stanowi szczególny rys życia kościoła. Jest ona czymś bardzo szczególnym i konkretnym. Nie powinniśmy się spierać o wymienione elementy naszej chrześcijańskiej wiary. Jeśli mamy o coś walczyć, musimy walczyć właśnie o to. Nie ma potrzeby, byśmy walczyli o coś innego. Musimy toczyć dobry bój o taką właśnie wiarę (1 Tm 6,12). Musimy o nią walczyć (Jud 3). Musimy nauczać tej wiary i ją głosić.

Wiatr nauk

Kiedy Paweł, zwany wówczas Szawłem, prześladował kościół, usiłował zniszczyć tę wiarę. Pan jednak go pochwycił, po czym Paweł stał się głosicielem wiary, niegdyś przezeń niszczonej (Ga 1,23). O tę właśnie wiarę musimy walczyć. Musimy odróżnić tę wiarę od innych rodzajów nauk. List do Efezjan 4,13 oznajmia: „aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary”, a następnie w wersecie 14 mowa jest o wietrze nauk. W wersetach tych pojawia się wiara i doktryna. Przestrzeganie szabatu i obrzezanie to doktryny. Nauka o nakrywaniu głów to również pewnego rodzaju doktryna. Obmywanie nóg to jeszcze inna doktryna, podobnie jak pokropienie czy zanurzenie albo jedzenie i picie Chrystusa, modlitewne czytanie Słowa, mówienie językami, boskie uzdrowienie oraz całe mnóstwo innych doktryn i praktyk. Nie powinniśmy uważać, że jakiekolwiek doktryny bądź praktyki stanowią rys szczególny życia kościoła.

O jakiej porze powinniśmy mieć stół Pański: rano czy wieczorem? To doktryna. Ile razy powinniśmy mieć stół Pański: raz na tydzień czy codziennie? To również doktryna. Czy powinniśmy używać chleba zakwaszonego, czy niekwaszonego? To znowu doktryna. Kiedy ktoś się modli, czy powinien zamknąć oczy, czy też wznieść je ku niebu? To także doktryna. Wszystko to są doktryny, którym towarzyszą liczne spory.