A. Obraz odkupienia

Porównując Księgę Wyjścia z Księgą Rodzaju, zauważamy, że Księga Wyjścia przedstawia pewną stronę czy też rys duchowego doświadczenia, którego nie znajdziemy w Księdze Rodzaju. Na przykład w Księdze Rodzaju nie spotkamy pełnego obrazu odkupienia. U Abrahama widzimy Boże powołanie, lecz nie ma tam relacji na temat jego odkupienia. Abraham był przykładem typowego człowieka powołanego przez Boga; Bóg wywołał go z Chaldei, z ziemi Babel, z krainy buntu i bałwochwalstwa. Gdy Abraham mieszkał jeszcze w Babel, ukazał mu się Bóg chwały i powołał go (Dz 7,2-3). Nie ma tam jednak konkretnie mowy o odkupieniu. Portret, który widzimy w doświadczeniu Izaaka, to raczej obraz korzystania z bogatego dziedzictwa niż odkupienia. Nie widać też obrazu odkupienia w relacji na temat doświadczenia Jakuba. Mimo iż Jakub przeobraził się ostatecznie w Izraela, Bożego księcia, nie znajdujemy wzmianki o tym, że doświadczył odkupienia. Czy w takim razie Abraham, Izaak i Jakub zostali odkupieni? Tak, zostali odkupieni w Księdze Wyjścia. W księdze tej widzimy wyraźny i pełny obraz Bożego odkupienia.

Czyż wśród obrazów odkupienia Pascha nie jest najpełniejszym obrazem? Nawet w Nowym Testamencie nie znajdziemy bardziej szczegółowego obrazu. Pascha to piękny obraz naszego odkupienia. W obrazie tym zawarta jest nawet wskazówka na temat krzyża. Czytałem kiedyś artykuł, który opisywał, jak Żydzi zabijali baranka paschalnego. Z artykułu tego wynikało, że brali oni dwa drewniane drążki i składali je na krzyż. Następnie przywiązywali baranka za dwie nogi do stóp tego krzyża, a dwie pozostałe rozpościerali i mocowali do poprzeczki. Potem zabijali baranka, żeby wyciekła z niego cała krew. W obrazie Paschy widzimy więc krzyż. Gdy zastanawiamy się nad tym obrazem, zaczyna do nas wyraźnie docierać moc krwi Baranka Bożego. Księga Wyjścia 12,13 mówi: „Krew będzie wam służyła do oznaczenia domów, w których będziecie przebywać. Gdy ujrzę krew, przejdę obok i nie będzie pośród was plagi niszczycielskiej, gdy będę karał ziemię egipską”. Ten wspaniały obraz znajduje się w Księdze Wyjścia, nie w Księdze Rodzaju.

B. Pan troszczy się o swój odkupiony lud

Inny kontrast pomiędzy Księgą Rodzaju a Księgą Wyjścia widać w trosce, jaką Pan przejawia o swój lud. Gdy Abraham został powołany, zaczął iść za Panem. Nie wiedząc, dokąd ma iść, cieszył się Pańską obecnością niczym żywą mapą drogową. Po prostu podróżował zgodnie z Pańską obecnością. Mimo iż przebył długą drogę z Chaldei do ziemi Kanaan, Księga Rodzaju nie podaje, w jaki sposób Pan go wspierał ani się o niego troszczył. Wiemy oczywiście, że w sensie ogólnym Pan zaopatrywał Abrahama we wszystko, czego ten potrzebował, lecz w Księdze Rodzaju nie znajdziemy tak konkretnych przykładów bezpośredniej troski Pana o Abrahama, jak w Księdze Wyjścia, kiedy troszczy się On o swój lud. Od samego początku Księga Wyjścia wyraźnie i w szczegółach relacjonuje to, jak Pan troszczy się o swój odkupiony lud. Gdy Izraelitom brakowało jedzenia, Pan zaopatrywał ich w mannę. Gdy nie mieli wody do picia, dawał im żywej wody z rozłupanej skały. Widzimy w Księdze Wyjścia nie tylko Pańskie prowadzenie, lecz również wyrazisty obraz ukazujący to, jak Pan troszczy się o codzienne potrzeby swego odkupionego ludu. W tej dziedzinie Księga Wyjścia jest bardziej szczegółowa i konkretna niż Księga Rodzaju. Nawet w Nowym Testamencie nie znajdziemy takiego obrazu zaopatrywania w życie duchowe. Niech to sprawi, że dostrzeżemy znaczenie i wagę Księgi Wyjścia.