Świątynia i człowiek

Apostoł Paweł powiedział w 1 Liście do Koryntian 3,16: „Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was?” Na podstawie tego wersetu widzimy, iż apostoł, będąc pod natchnieniem Ducha, uważał człowieka za świątynię. Tak samo, jak Bóg mieszkał dawnymi czasy w świątyni, w taki sam sposób Duch Święty zamieszkuje w wierzących. Biblia porównuje człowieka do świątyni. Czyniąc to, przedstawia nam obraz trzech składników człowieka w sposób nadzwyczaj wyraźny.

Wiemy, że świątynia dzieli się na trzy części. Pierwsza część to dziedziniec zewnętrzny, który każdy widzi i gdzie każdy może wejść. Odbywa się tam całe zewnętrzne oddawanie czci Bogu. W dalszej części znajduje się miejsce święte. Tutaj mogą wchodzić tylko kapłani. W miejscu świętym kapłani ofiarowują Bogu krew, oliwę, kadzidło i chleb. Chociaż są bardzo blisko, nie są najbliżej, ponieważ nadal znajdują się poza zasłoną i nie mogą wejść przed oblicze Boga. Bóg mieszka w Miejscu Najświętszym, z którego rozchodzi się blask Jego nieskończonej chwały. Poza tym bowiem Miejsce Najświętsze pogrążone jest w ciemności. Nikt nie może wejść przed Niego. Chociaż arcykapłanowi wolno wejść raz do roku do Miejsca Najświętszego, ukazuje to jedynie tym dobitniej, że zanim zasłona została rozdarta, nikt nie przebywał za zasłoną.

Człowiek jest świątynią Boga. W nim również znajdują się trzy części. Ciało jest jak dziedziniec zewnętrzny; jest ono na zewnątrz i wszyscy widzą jego życie. Tu właśnie człowiek powinien być posłuszny wszystkim Bożym przykazaniom. Również tu właśnie Boży Syn umarł za człowieka. Dalej znajduje się dusza człowieka, która jest wewnętrznym życiem w człowieku; zawiera ona w sobie jego uczucia, wolę i umysł. Jest to miejsce święte w kimś, kto jest odrodzony. Jego miłość, myśli i pragnienia znajdują się właśnie tutaj. W miejscu tym jest dużo światła, wszystko jest jasne i oczywiste, i kapłani wchodzą tu i wychodzą, aby służyć Bogu. Idąc jednak dalej w głąb, za zasłoną odkrywamy Miejsce Najświętsze, gdzie nie dociera ludzkie światło i które jest niewidoczne dla ludzkich oczu. Jest to „kryjówka Najwyższego” (Ps 91,1). Jest to miejsce przebywania Boga, do którego nie ma wglądu żaden człowiek, o ile Bóg nie usunie zasłony. To ludzki duch. Człowiek posiada nie tylko ciało i duszę, ale również ducha. Duch jest głębszy niż ludzka świadomość; jest to miejsce, dokąd nie sięgają uczucia człowieka. To miejsce, w którym człowiek ma społeczność z Bogiem.

W Miejscu Najświętszym nie ma światła, gdyż jest to miejsce przebywania Boga. W miejscu świętym jest światło, bowiem znajduje się tam siedmioramienny świecznik. Na dziedzińcu zewnętrznym wszystko wystawione jest na światło słoneczne. To obraz osoby odrodzonej. Jej duch jest jak Miejsce Najświętsze, gdzie zamieszkuje Bóg. Do tego miejsca można wejść przez wiarę i jest tam zupełnie ciemno. To miejsce, gdzie wierzący nie może widzieć, czuć ani rozumieć. Dusza jest jak miejsce święte, gdzie mieści się duża zdolność rozumienia, wiele myśli, dużo wiedzy i wiele praw, i gdzie człowiek może pojąć zarówno sprawy ze świata psychicznego, jak i rzeczy ze świata fizycznego. Światło świecznika rozświetla to miejsce. Ciało jest jak dziedziniec zewnętrzny; wszyscy mogą je zobaczyć. Cała jego działalność i życie widoczne są dla wszystkich.