Duch człowieka to jego najszlachetniejsza część; przebywa w samej głębi jego istoty. Ciało jest częścią najmniej zacną i pozostaje na zewnątrz. Dusza znajduje się pomiędzy duchem i ciałem i jest pośrednikiem między nimi. Ciało to zewnętrzna powłoka duszy, podczas gdy dusza stanowi zewnętrzną powłokę ducha. Gdy duch próbuje zapanować nad ciałem, musi to uczynić przy pomocy pośredniczącej w tym duszy. Zanim człowiek upadł, to właśnie duch (przy pomocy duszy) panował nad całą jego istotą. Gdy duch pragnął coś uczynić, komunikował to duszy, a dusza pobudzała ciało do działania, aby wykonać polecenie ducha. To właśnie oznacza, że dusza jest pośrednikiem.

Dusza stanowi potencjalnie najsilniejszą część, ponieważ zarówno duch, jak i ciało są z nią złączone, przyjmują ją za swoją osobowość i znajdują się pod jej wpływem. Na początku jednak człowiek jeszcze nie zgrzeszył i moc duszy znajdowała się pod pełną kontrolą ducha. Dzięki temu moc duszy była mocą ducha. Duch nie mógł sam kierować ciałem; musiał to czynić poprzez duszę. Możemy to zobaczyć w Ewangelii Łukasza 1,46-47: „Wielbi [czas teraźniejszy] moja dusza Pana i rozradował się [czas przeszły] duch mój w Bogu, Zbawcy moim”. Zgodnie z językiem oryginalnym, widzimy tutaj zmianę czasu, co pokazuje nam, że duch musi najpierw się rozradować, a dopiero potem dusza może wielbić Pana. Duch najpierw przekazuje rozradowanie duszy, a następnie dusza wyraża rozradowanie za pośrednictwem organów ciała.

Podsumowując, dusza jest miejscem, gdzie znajduje się osobowość; wola, umysł i uczucia człowieka mieszczą się w duszy. Duch jest częścią, przy pomocy której człowiek porozumiewa się ze sferą duchową. Ciało stanowi część, poprzez którą człowiek komunikuje się ze sferą fizyczną. Dusza znajduje się pośrodku, pomiędzy tymi dwiema częściami. Dokonuje ona oceny, aby postanowić, czy w danej chwili ma panować sfera duchowa, czy też fizyczna. Czasami dusza panuje poprzez umysł i zmysły; gdy tak się dzieje, wówczas panuje świat psychiczny. Jeżeli dusza nie odda swego panowania duchowi, duch nie może zapanować. Z tego względu dusza musi najpierw upoważnić ducha, aby panował, zanim będzie on mógł zapanować nad duszą i całym ciałem. Dzieje się tak dlatego, iż dusza jest źródłem osobowości człowieka.

Dusza jest panem osoby, ponieważ wola człowieka stanowi część duszy. Jeśli duch panuje nad całą istotą, dzieje się tak dlatego, iż dusza poddała się mu i zajęła niższą pozycję. Jeśli dusza się zbuntuje, duch nie będzie miał mocy, aby nad nią zapanować. Takie ma znaczenie „wolna wola” w człowieku. Człowiek posiada niepodważalne prawo do podejmowania własnych decyzji. Nie jest on maszyną, która pracuje zgodnie z Bożą wolą. Posiada własną zdolność rozważania. Może wybrać, czy będzie posłuszny Bożej woli, czy też sprzeciwi się jej i postąpi według woli diabła. Zgodnie z Bożym porządkiem, duch winien być najwyższą częścią i powinien panować nad całą istotą człowieka. Jednak główna część ludzkiej osobowości, wola, jest częścią duszy. Wola człowieka (dusza) posiada zdolność, która pozwala jej decydować, czy pozwoli, by panował duch, czy ciało, czy też własne „ja”. Ponieważ dusza ma taką moc, Biblia nazywa ją „duszą żyjącą”.