Poniższy tekst pochodzi z książki pt. Boska ekonomia.

Boska ekonomia

Wersety biblijne: Ef 1,9-10; 3,9-11.2-6; 1 Kor 9,16-17; 1 Tm 1,3-4.

Boże upodobanie, wola i zamiar

Mimo że boska ekonomia jest centralnym tematem Nowego Testamentu, chrześcijanie w minionych wiekach nie poświęcali jej zbyt wiele uwagi. Sprawa Bożej ekonomii jest wielce rozwinięta w pismach Pawła. List do Efezjan jest księgą na temat odwiecznego zamiaru Bożego, którym jest posiadanie Kościoła jako Ciała Chrystusa. W tej to księdze Paweł używa słowa „ekonomia” (1,10; 3,2.9). W Liście do Efezjan apostoł Paweł chce pokazać nam, że Kościół, jako Ciało Chrystusa, jest czymś z Bożej ekonomii. Paweł używa słowa „ekonomia” w połączeniu z innymi słowami, takimi jak: upodobanie, wola i zamiar (1,9.11). Bóg ma upodobanie, którym jest pragnienie Jego serca. Bóg ma także wolę, która jest zgodna z Jego upodobaniem. Przyczyną tego, że odwiedzam pewne miejsca, jest to, iż najpierw mam takie pragnienie. Następnie podejmuję decyzję, że się tam udam. Jest to sprawowanie mojej woli zgodnie z moim pragnieniem, moim upodobaniem. Wola Boga ma źródło w Jego pragnieniu. W Liście do Efezjan słowo „zamiar” jest używane jako rzeczownik i jako czasownik (3,11; 1,9). Zamiar ma swoje źródło w woli.W Bożym sercu najpierw było pragnienie, a z powodu tego pragnienia Bóg ustanowił wolę. Następnie zgodnie ze Swoją wolą powziął On zamiar.

Boża ekonomia

Ponieważ Bóg ma zamiar, potrzebuje On także ekonomii. Greckim słowem „ekonomia” jest oikonomia. To greckie słowo składa się z dwóch słów — oikos, które znaczy dom lub domostwo i nomos, które oznacza prawo. Ekonomia to „prawo domu” — zarządzanie domostwem. To zarządzanie domostwem służy przeprowadzeniu Bożego zamiaru, Bożego planu. Ekonomia Boża jest zaplanowanym przez Boga zarządzaniem, którego celem jest przeprowadzenie Jego odwiecznego zamiaru.

Wszyscy musimy zdać sobie sprawę z tego, czym jest odwieczny Boży zamiar. Badacze Biblii odkryli, że w ustalonym przez Boga zarządzaniu można wyróżnić kilka wieków. Biblia odsłania nam: wiek przed prawem, wiek prawa, wiek łaski oraz wiek królestwa. Są to cztery główne wieki wyjawione w Piśmie. Wiek przed prawem trwał od Adama do Mojżesza (Rz 5,13-14). Wiek prawa to okres od Mojżesza do pierwszego przyjścia Chrystusa (J 1,17). Wiek łaski trwa od pierwszego przyjścia Chrystusa do Jego powtórnego przyjścia (J 1,17; Tt 2,11). Czwartym wiekiem będzie wiek królestwa, wiek milenium — tysiąca lat władania Chrystusa (Obj 20,4-6). W tych czterech różnych wiekach Bóg ma różne sposoby postępowania ze Swymi ludźmi. W wieku przed prawem Bóg postępował z patriarchami głównie według Swojej łaski i miłosierdzia, które opierały się na Jego obietnicy. W wieku prawa, od Mojżesza do pierwszego przyjścia Chrystusa, Bóg postępował ze Swoim ludem według prawa. Od pierwszego przyjścia Chrystusa do Jego powtórnego przyjścia, w wieku łaski, Bóg postępuje z nami według Swojej łaski. Po drugim przyjściu Chrystusa, przez tysiąc lat Bóg będzie postępował ze Swoim ludem zgodnie z zasadą Swojego królestwa. Oto cztery różne, główne sposoby Bożego postępowania z ludźmi w czterech różnych wiekach. Mimo że badacze Biblii ujrzeli te cztery wieki, nie podali nam oni celu, jaki ma Bóg, postępując z ludźmi według tych czterech głównych sposobów.