Chrystus jako nasza dobra ziemia jest naszym dziedzictwem

W Biblii w języku chińskim termin hsi-nien na określenie roku jubileuszowego to nowo wynalezione określenie. To dobry termin, jednak większość nie rozumie tego, co on znaczy. Skoro ten szczególny termin wynaleziono w czasie tłumaczenia Biblii na język chiński, musimy powrócić do tej księgi, by poznać jego pierwotne znaczenie. W Biblii termin ten jest skomplikowany. Pierwszy raz występuje w dwudziestym piątym rozdziale Księgi Kapłańskiej. W owym czasie Bóg odkupił dzieci Izraela i uwolnił je z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Wcześniej znalazły się one w ziemi egipskiej i służyły jako niewolnicy pod rządami faraona, nie mając wolności ani dziedzictwa. Przedstawia to w formie typu to, że jako potomkowie Adama popadliśmy w świat i staliśmy się jeńcami szatana oraz niewolnikami grzechu. Egipt oznacza świat; faraon, król Egiptu, oznacza szatana; a dzieci Izraela oznaczają Boży lud uczyniony niewolnikiem w świecie. Dzisiaj ludzie w świecie wpadli w ręce szatana i stali się niewolnikami grzechu. Nie cieszą się wolnością ani odpoczynkiem; w zamian za to codziennie się trudzą. Dzisiaj nie tylko handlarze i tragarze, lecz także znaczący urzędnicy i wybitne osobistości się trudzą. Każdy się trudzi; różnica polega tylko na tym, jak się oni trudzą. Jednakże Pan Jezus jako nasz prawdziwy Mojżesz został posłany przez Boga, żeby uwolnił nas z ziemi niewoli i zaprowadził do Kanaanu, ziemi opływającej w mleko i miód. Tą dobrą ziemią, ziemią Kanaan, jest sam Chrystus.

Za pośrednictwem Mojżesza Bóg powiedział swemu ludowi, że wprowadzi go do ziemi opływającej w mleko i miód. Zarówno mleko, jak i miód powstają dzięki połączeniu dwóch rodzajów życia: zwierzęcego i roślinnego. Mleko produkują krowy, które należą do życia zwierzęcego. Jednakże mleka nie wytworzy samo życie zwierzęce; potrzebne jest życie roślinne, trawa. Zatem mleko to produkt życia zwierzęcego karmionego życiem roślinnym. Ta sama zasada odnosi się do miodu. Pszczoły to zwierzęta, jednak bez kwiatów, życia roślinnego, nie wytworzą miodu. Dlatego wyrażenie mleko i miód wskazuje, że dobra ziemia jest pełna nie węży i dzikich zwierząt, ale krów, pszczół, trawy i kwiatów. To, że ta ziemia opływa w mleko i miód wskazuje, że ziemia ta jest pełna życia zwierzęcego i roślinnego. W typologii Chrystus jest wynikiem tych dwóch rodzajów życia. Gdy Jan Chrzciciel ujrzał Pan Jezusa, powiedział: „Oto Baranek Boga” (J 1:29); wskazuje to na życie zwierzęce. Pan mówił o sobie jako ziarnku pszenicy, które umiera (12:24); wskazuje to na życie roślinne. On jest zespoleniem dwóch rodzajów życia, żeby wytworzyć mleko i miód. Wszystko to oznacza, że Chrystus jako dobra ziemia jest pełen życia, bezgranicznie obfity, żeby być naszym zaspokojeniem, którym możemy się radować.

Bóg wyprowadził swój wybrany lud z Egiptu i dzięki wędrówce po pustyni wprowadził go do dobrej ziemi Kanaan, ziemi opływającej w mleko i miód. Kiedy dzieci Izraela zdobyły ziemię, Bóg za pośrednictwem Jozuego i arcykapłana podzielił tę dobrą ziemię Kanaan na dwanaście różnych części i każdemu plemieniu przydzielił dział. Potomkowie Józefa otrzymali podwójny dział za sprawą Manassesa i Efraima, plemię Lewiego zaś nie otrzymało żadnej ziemi w dziedzictwo. Ziemi nie przydzielano każdemu plemieniu zgodnie z ich własnym poglądem; decyzję o tym, które plemię znajdzie się na północy, a które na południu, a które pośrodku, podjął całkowicie Bóg. Co więcej, przydział dla każdego plemienia odbywał się rodzinami. Tak więc każdej rodzinie przydzielono kawałek ziemi i każdy w domostwie korzystał z dziedzictwa ziemi. Dlatego, kiedy Izraelici weszli do Kanaanu, każdy miał swój własny dział. Nie było właścicieli ziemskich ani kapitalistów, ani nędzarzy, żebraków czy dłużników.