Poniższy tekst pochodzi z książki pt. Skruszenie zewnętrznego człowieka i uwolnienie ducha.

Doniosłość skruszenia

Wersety biblijne: J 12,24; Hbr 4,12-13; 1 Kor 2,11-14; 2 Kor 3,6; Rz 1,9; 7,6; 8,4-8; Ga 5,16.22-23.25.

Wcześniej czy później każdy sługa Boży odkryje, że największą przeszkodą w jego pracy dla Boga jest on sam. Wcześniej czy później przekona się, że jego zewnętrzny człowiek nie pasuje do wewnętrznego człowieka. Wewnętrzny człowiek podąża w jednym kierunku, natomiast ten zewnętrzny — w innym. Odkryje, że jego zewnętrzny człowiek nie potrafi poddać się władzy ducha ani postępować według najwyższych Bożych wymagań. Odkryje, że największą przeszkodą w jego pracy dla Boga jest jego zewnętrzny człowiek, który uniemożliwia mu ćwiczenie ducha. Każdy sługa Boży powinien umieć ćwiczyć swojego ducha, utrzymywać w nim Bożą obecność, poznawać poprzez niego Słowo Boże, rozpoznawać przy jego pomocy stan ludzi, za jego pośrednictwem przekazywać Słowo Boże, rozumieć i otrzymywać boskie objawienie. Jednak przeszkody ze strony zewnętrznego człowieka uniemożliwiają mu ćwiczenie ducha. Wielu sług Pańskich zasadniczo nie nadaje się do pracy dla Pana, ponieważ nigdy nie dali Mu sposobności do tego, by się z nimi gruntownie rozprawił. Bez takiej „obróbki” nie nadają się w istocie do żadnej pracy. Wszelkie uniesienia, gorliwość i błagania są daremne. Tylko porządna „obróbka” może uczynić nas użytecznymi naczyniami dla Pana.

Człowiek zewnętrzny i wewnętrzny

List do Rzymian 7,22 mówi: „Albowiem wewnętrzny człowiek [we mnie] ma upodobanie zgodne z prawem Bożym”. Nasz wewnętrzny człowiek ma upodobanie w Bożym prawie. List do Efezjan 3,16 mówi także o tym, by Bóg nas przez Ducha swego wzmocnił do wewnętrznego człowieka. Natomiast w Drugim Liście do Koryntian 4,16 Paweł powiedział: „Bo choć zewnętrzny nasz człowiek niszczeje, to jednak ten nasz wewnętrzny odnawia się z każdym dniem”. Biblia dzieli naszą istotę na człowieka zewnętrznego i wewnętrznego. Bóg zamieszkuje w wewnętrznym człowieku, natomiast na zewnątrz tego wewnętrznego człowieka znajduje się zewnętrzny człowiek. Innymi słowy, nasz duch to wewnętrzny człowiek, natomiast nasza osobowość, z którą stykają się inni, to zewnętrzny człowiek. Nasz wewnętrzny człowiek przyodziany jest w człowieka zewnętrznego niczym w szatę. Bóg umieścił w nas samego siebie, swojego Ducha, swoje życie i moc. W nas, czyli w naszym wewnętrznym człowieku. Na zewnątrz naszego wewnętrznego człowieka znajduje się umysł, uczucia i wola. Natomiast jeszcze bardziej na zewnątrz jest nasze ciało.