Ostatecznie Bóg wyzwolił Izraelitów z Egiptu i zabrał ich na pustynię, na górę Synaj. Tam zlecił im budowanie przybytku. Gdybyśmy mogli zajrzeć do przybytku i przyjrzeć się kapłanowi oddającemu cześć Bogu w miejscu najświętszym, ujrzelibyśmy go odzianego w napierśnik i dwa naramienniki efodu obficie zdobione drogimi kamieniami. Kapłana otoczony był scenerią ze złota! Nie było w tej budowli ani trochę siana, słomy czy glinianych cegieł. Musimy również pamiętać, że podczas wędrówki ludu Izraela po pustyni przybytek był jego centrum.

Po wkroczeniu do pięknej ziemi Kanaan podstawowym zadaniem Izraelitów było budowanie świątyni — kolejne budowanie. Ale zanim mogli wznieść gmach świątyni, musieli pokonać i przegonić stamtąd wszystkich swoich wrogów. Musieli zdobyć grunt, miejsce pod budowlę. Na oczyszczonym w ten sposób podłożu wybudowali świątynię, która stała się centrum historii Izraela.

Wiele lat później, gdy wróg pobił lud Izraela i wziął w posiadanie jego kraj, świątynia została natychmiast zniszczona. Wróg zniszczył ich centrum. Ale po siedemdziesięciu latach niewoli nastąpiło odzyskanie i odbudowanie miasta oraz świątyni. Głównym aspektem odzyskania było budowanie — budowanie miasta i świątyni. To zakończyło historię Starego Testamentu.

Pierwszym doniosłym wydarzeniem Nowego Testamentu było wcielenie Chrystusa w ludzką formę. Ewangelia Jana relacjonuje, że Pan Jezus „zaprzybytkował wśród nas” (J 1,11; gr.). Sam Bóg został wcielony jako przybytek, jako budowla! Sam Pan Jezus był budowlą przedstawioną w czterech Ewangeliach.

Wróg, Szatan, wykorzystał Żydów, by zniszczyć tę budowlę przez przybicie Jezusa do krzyża. Ale Pan już wcześniej im powiedział: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzy dni ją odbuduję” (J 2,19). Oznacza to, że w zmartwychwstaniu i przez zmartwychwstanie Pan odbudował Swe zburzone ciało. Obejmuje ono również Jego mistyczne Ciało — Kościół.

W Listach powiedziane jest, że Kościół jest domem Boga, Jego Świątynią. To Kościół więc jest Bożą budowlą. Następnie, chwała Panu, na końcu Pisma widzimy nic innego jak budowlę, miasto, realizację Bożego dzieła budowania na przestrzeni pokoleń. W tym świętym mieście, Nowym Jeruzalem, widzimy imiona dwunastu plemion Starego Testamentu oraz imiona dwunastu Apostołów Nowego Testamentu. Te dwie grupy reprezentują cały odkupiony lud Boży. Oznacza to, że Nowe Jeruzalem jest kompozycją wszystkich odkupionych. Ale to jeszcze nie wszystko. W Nowym Jeruzalem Bóg i człowiek są całkowicie ze sobą zespoleni jako jedna budowla. To znaczy, boskość zespolona jest z człowieczeństwem. Bóg jest zawartością, a człowiek naczyniem; Bóg jest życiem, a człowiek jego wyrazem. To jest właśnie ostateczna Boża budowla.