Ewangelia Mateusza 6:9–10
Wy zatem tak się módlcie: Ojcze nasz, który jesteś w niebiosach, ²niech będzie uświęcone Twoje imię; niech przyjdzie Twoje królestwo; niech się stanie Twoja wola, jak w niebie, tak i na ziemi.

9² W przykładzie modlitwy, podanym przez Pana za wzór, pierwsze trzy prośby wskazują na Trójcę Bóstwa: słowa „niech będzie uświęcone Twoje imię” wiążą się przede wszystkim z Ojcem, słowa „niech przyjdzie Twoje królestwo” — z Synem, a „niech się stanie Twoja wola” — z Duchem. Modlitwa ta wypełnia się w tym wieku, a ostatecznie wypełni się w nadchodzącym wieku królestwa, gdy imię Boga będzie wspaniałe na całej ziemi (Ps 8:2), królestwo świata stanie się królestwem Chrystusa (Obj 11:15) i zrealizuje się Boża wola.

Ewangelia Łukasza 1:35
A anioł, odpowiadając, rzekł do niej [Marii]: Duch Święty zejdzie na ciebie i moc Najwyższego cię ²ocieni; dlatego też to święte, które się urodzi, będzie nazwane Synem Boga.

35² Takie poczęcie z Ducha Świętego w ludzkiej dziewicy, osiągnięte za pomocą boskiej i ludzkiej esencji, doprowadziło do zespolenia natury boskiej z ludzką i powstania Boga-człowieka — Kogoś, kto jest zarówno w pełni Bogiem, jak i doskonałym człowiekiem i kto posiada odrębne natury: boską oraz ludzką, których zespolenie nie doprowadziło jednak do powstania trzeciej natury. Oto najwspanialsza i najdoskonalsza osoba Jezusa.

Ewangelia Łukasza 24:46–47
I powiedział im: Tak jest napisane, że Chrystus będzie cierpiał i trzeciego dnia powstanie z martwych, i że w Jego imieniu ogłoszone będzie wszystkim narodom nawrócenie dla ¹odpuszczenia grzechów, począwszy od Jerozolimy.

47¹ Odpuszczenie grzechów mogło zostać ogłoszone dopiero po zastępczej śmierci Zbawiciela-Człowieka za grzechy grzeszników i potwierdzeniu jej Jego zmartwychwstaniem (w. 46; por. Rz 4:25).

Ewangelia Jana 1:1–2
Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga i Bogiem było Słowo. Ono było ²na początku u Boga.

2² Na początku, tj. od wieczności przeszłej, Słowo było u Boga. Wbrew temu, co sądzą niektórzy, nie można powiedzieć, że od wieczności przeszłej Chrystus nie był u Boga i nie był Bogiem ani że stał się Bogiem i zaczął być u Boga w pewnym momencie. Bóstwo Chrystusa jest wieczne i absolutne. Od wieczności przeszłej do wieczności przyszłej jest On u Boga i jest Bogiem. Dlatego Ewangelia ta, w odróżnieniu od Ew. Mateusza (rozdz. 1) i Ew. Łukasza (rozdz. 3), nie podaje rodowodu Chrystusa (Hbr 7:3).

Ewangelia Jana 1:14
A Słowo stało się ²ciałem i zaprzybytkowało wśród nas (i oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę jako Jednorodzonego od Ojca), pełne łaski i rzeczywistości.

14² [Chrystus] był bezgrzesznym Bogiem-człowiekiem, w pełni Bogiem i doskonałym człowiekiem, o dwóch naturach: boskiej i ludzkiej. Mimo że Jego dwie natury zespoliły się i doprowadziły do powstania Boga-człowieka, poszczególne właściwości każdej z nich pozostały odrębne; nie doszło do wymieszania tych dwóch natur i powstania trzeciej. Boska natura istniała w ludzkiej i wyrażała się poprzez nią, pełna łaski, tj. Boga, którym człowiek się raduje, i rzeczywistości, tj. Boga, którego człowiek zyskuje.

Ewangelia Jana 16:13–15
Lecz gdy On, Duch rzeczywistości, przyjdzie, ¹wprowadzi was w całą rzeczywistość; bo nie będzie mówił sam od siebie, ale będzie mówił to, co usłyszy; i oznajmi wam to, co nadchodzi. On Mnie otoczy chwałą, ponieważ otrzyma z tego, co moje, i wam to oznajmi. Wszystko, co ma Ojciec, jest moje; dlatego powiedziałem, że otrzymuje z tego, co moje, i wam to oznajmi.

13¹ Dzieło Ducha, po pierwsze, polega na przekonywaniu świata. Po drugie, jako Duch rzeczywistości, wprowadza On wierzących w całą rzeczywistość, tj. czyni rzeczywistym dla wierzących wszystko, czym jest i co ma Syn. Wszystko, czym jest i co ma Ojciec, ucieleśnione jest w Synu (Kol 2:9), wszystko zaś, czym jest i co ma Syn, oznajmiane jest wierzącym jako rzeczywistość poprzez Ducha (w. 14–15). Oznajmianie to stanowi otaczanie Syna oraz Ojca chwałą. Wiąże się zatem z tym, że Trójjedyny Bóg wbudowuje się w wierzących i z nimi zespala. Po trzecie, Duch oznajmia to, co ma nadejść, a co ukazuje przede wszystkim Ks. Objawienia (Obj 1:1, 19). Te trzy aspekty dzieła Ducha odpowiadają trzem częściom pism Jana: Ewangelii, Listom i Ks. Objawienia.

Dzieje Apostolskie 1:10–11
A kiedy patrzyli uważnie w niebo, jak odchodził, oto stanęło przy nich dwóch mężczyzn w białych szatach, którzy też powiedzieli: Mężczyźni, Galilejczycy, dlaczego stoicie i patrzycie w niebo? Ten Jezus, który został wzięty od was do nieba, przyjdzie w ⁴taki sam sposób, w jaki widzieliście Go idącego do nieba.

11⁴ Chrystus wstąpił do nieba z Góry Oliwnej (w. 12), zabrany w górę przez obłok w sposób widzialny dla ludzkich oczu. Wróci On na tę samą górę (Za 14:4), przychodząc na obłoku (Mt 24:30) w ten sam widzialny sposób.

List do Rzymian 3:23–24
Wszyscy bowiem zgrzeszyli i brakuje im chwały Boga, a ¹usprawiedliwieni zostają ²darmo Jego łaską poprzez ³odkupienie, które jest w Chrystusie Jezusie,

24¹ Usprawiedliwienie to działanie Boga, za pomocą którego uznaje On ludzi wedle swojej normy sprawiedliwości. Bóg może to uczynić na podstawie Chrystusowego odkupienia.

24² Skoro Chrystus zapłacił za nasze grzechy i w swoim odkupieniu spełnił wszystkie spoczywające na nas Boże wymogi, Bóg, ponieważ jest sprawiedliwy, musi nas darmo usprawiedliwić. Takie usprawiedliwienie dokonuje się łaską Boga, a nie naszymi uczynkami.

24³ Odkupić to wykupić za określoną kwotę. Pierwotnie należeliśmy do Boga, lecz poprzez grzech zagubiliśmy się. Spoczywające na nas wymogi Bożej świętości, sprawiedliwości i chwały były na tyle wysokie, że nie byliśmy w stanie ich spełnić. Bóg jednak zapłacił za nas poprzez Chrystusa, ponownie biorąc nas w posiadanie za olbrzymią cenę. Chrystus umarł na krzyżu, by nas odkupić (Ga 3:13; Tt 2:14; 1 P 2:24; 3:18); Jego krew uzyskała dla nas wieczne odkupienie (1 P 1:18–19).

List do Rzymian 8:16
Sam Duch świadczy z naszym duchem, że ³jesteśmy dziećmi Boga.

16³ Takie świadczenie poświadcza nam i zapewnia nas o tym, że jesteśmy dziećmi Boga, które mają Jego życie; ogranicza nas też i zawęża do życia i postępowania, które jest zgodne z tym życiem, pasuje do tego, że jesteśmy dziećmi Boga. Duch świadczy o najbardziej podstawowej, elementarnej więzi, jaką mamy z Bogiem, a mianowicie o tym, że jesteśmy Jego dziećmi; nie świadczy o tym, że jesteśmy Jego synami lub Jego dziedzicami. To świadczenie przez Ducha rozpoczyna się zatem od czasu naszych duchowych narodzin, naszego odrodzenia.

List do Rzymian 14:3
Ten, kto je, niech nie gardzi tym, kto nie je; a ten, kto nie je, niech nie osądza tego, kto je, bo ²Bóg go przyjął.

3² Przyjmujemy wierzących na tej podstawie, że przyjął ich Bóg. Bóg przyjmuje ludzi w oparciu o swego Syna. Gdy człowiek przyjmuje Bożego Syna, naszego Pana Jezusa Chrystusa, jako swego Zbawiciela, Bóg natychmiast przyjmuje tego człowieka i wprowadza go w radowanie się Trójjedynym Bogiem i wszystkim, co On przygotował i czego dokonał dla nas w Chrystusie. Powinniśmy przyjmować ludzi tak samo i nie powinniśmy być wężsi niż Bóg. Niezależnie od tego, jak bardzo różnią się od nas pod względem doktrynalnych wyobrażeń i religijnych praktyk, musimy ich przyjmować. Gdy przyjmujemy ludzi w oparciu o Boga, a nie na podstawie doktryny lub praktyki, manifestujemy i podtrzymujemy jedność Ciała Chrystusa.

Drugi List do Koryntian 13:13
¹Łaska Pana Jezusa Chrystusa i miłość Boga, i społeczność Ducha Świętego niech będą z wami wszystkimi.

13¹ Łaska Pana to sam Pan jako życie, którym możemy się radować (J 1:17 i przyp. 1; 1 Kor 15:10 i przyp. 1), miłość Boga to sam Bóg (1 J 4:8, 16) jako źródło łaski Pana, a społeczność Ducha to sam Duch jako przekaz łaski Pana wraz z miłością Boga, w których możemy uczestniczyć. Nie są to trzy oddzielne sprawy, lecz trzy aspekty jednej rzeczy, podobnie jak Pan, Bóg i Duch Święty nie są trzema oddzielnymi Bogami, lecz trzema „hipostazami… tego samego nie podzielonego i nierozdzielnego” Boga (Philip Schaff).

[…] Tuż przed tym, jak został ukrzyżowany w ciele i zmartwychwstał, stając się życiodajnym Duchem (1 Kor 15:45), w jasnych słowach odsłonił swoim uczniom swoją tajemniczą Trójcę (J 14 — 17), stwierdzając, że Syn jest w Ojcu, a Ojciec w Synu (J 14:9–11), że Duch jest przemienieniem Syna (J 14:16–20), że Trzej, współistniejąc i współzawierając się jednocześnie, trwają z wierzącymi, aby mogli się oni radować (J 14:23; 17:21–23), oraz że wszystko, co ma Ojciec, należy do Syna, a wszystko, co posiada Syn, otrzymuje Duch, by oznajmić to wierzącym (J 16:13–15). Taka Trójca bez reszty wiąże się z udzielaniem się przetworzonego Boga Jego wierzącym (J 14:17, 20; 15:4–5), aby byli oni jedno w Trójjedynym Bogu i z Trójjedynym Bogiem (J 17:21–23).

[…] W Boskiej Trójcy wszyscy wierzący, zarówno Żydzi, jak i poganie, mają dostęp do Boga Ojca przez Boga Syna w Bogu Duchu (Ef 2:18). Wskazuje to, że ci Trzej współistnieją i współzawierają się jednocześnie, również po wszystkich procesach wcielenia, ludzkiego życia, ukrzyżowania i zmartwychwstania.

Pierwszy List do Tymoteusza 2:5
Bo ¹jeden jest Bóg i jeden Pośrednik Boga i ludzi, ³człowiek Chrystus Jezus.

5¹ Mimo że Bóg jest Trójjedyny — Ojciec, Syn i Duch — to wciąż jest On jednym Bogiem, a nie trzema Bogami, wbrew temu, co błędnie uznaje i w co wierzy wielu chrześcijan.

5³ Pan Jezus był Bogiem od wieczności (J 1:1). Gdy zaistniał czas, za sprawą wcielenia stał się człowiekiem (J 1:14). Kiedy żył na ziemi jako człowiek, był też Bogiem (3:16). Po swoim zmartwychwstaniu nadal jest człowiekiem, jak również Bogiem (Dz 7:56; J 20:28). Jest zatem Jedynym, który nadaje się do tego, by być Pośrednikiem, łącznikiem, między Bogiem a ludźmi.

Drugi List do Tymoteusza 3:16
Całe Pismo jest ²tchnięte przez Boga i pożyteczne do nauczania, do wykazywania błędu, do poprawiania, do pouczania w sprawiedliwości.

16² Wskazuje to, że Pismo, słowo Boże, jest Bożym wydechem. Boże przemawianie to Boże wydychanie. Jego słowo jest zatem duchem (J 6:63) czy też oddechem. Pismo jest więc ucieleśnieniem Boga, który jest Duchem. Dlatego Duch stanowi samą esencję, substancję, Pisma, tak jak siarka stanowi niezbędną substancję przy produkcji zapałek. Musimy „potrzeć” Ducha Pisma naszym duchem, by zapłonąć boskim ogniem.

Pismo (Boże słowo), jako ucieleśnienie Boga Ducha, jest także ucieleśnieniem Chrystusa. Chrystus jest żywym Słowem Bożym (Obj 19:13), a Pismo — zapisanym słowem Bożym (Mt 4:4).

List do Hebrajczyków 9:14
To o ileż bardziej krew Chrystusa, który przez ²wiecznego Ducha złożył w ofierze samego siebie nieskazitelnego Bogu, oczyści nasze sumienie z martwych uczynków, abyśmy służyli Bogu żywemu?

14² Na krzyżu Chrystus złożył samego siebie w ofierze Bogu w ludzkim ciele (10:5, 10), które podlegało ograniczeniom czasu. Uczynił to jednak przez wiecznego Ducha, który jest Duchem wieczności i nie podlega ograniczeniom czasu. Dlatego w oczach Boga Chrystus jako Baranek Boga został zabity od założenia świata (Obj 13:8). Złożył On w ofierze samego siebie raz na zawsze (7:27), a odkupienie, zwieńczone za sprawą Jego śmierci, jest wieczne (w. 12), ma wieczny skutek. Swoim zakresem w pełni obejmuje ono zakres grzechu.

List Jakuba 1:26
Jeśli ktoś sądzi, że jest ¹religijny, a jednak nie kiełzna swego języka, lecz zwodzi swoje serce, tego religia jest próżna.

26¹ To, co pisze Jakub o Bożej nowotestamentowej ekonomii, nie jest tak znamienne jak to, co piszą o niej Paweł, Piotr i Jan. Paweł koncentruje się na tym, że Chrystus żyje i formuje się w nas (Ga 2:20; 4:19), oraz na tym, że Chrystus powiększa się w nas i przejawia się w naszym życiu (Flp 1:20–21), abyśmy jako kościół, Jego Ciało, stali się Jego pełnią, Jego wyrazem (Ef 1:22–23). Piotr podkreśla to, że Bóg odrodził nas poprzez zmartwychwstanie Chrystusa (1 P 1:3), czyniąc nas uczestnikami swojej boskiej natury, byśmy prowadzili życie pobożności (2 P 1:3–7) i byli budowani jako duchowy dom, wyrażając dzięki temu Jego cnoty (1 P 2:5, 9). Jan kładzie nacisk na życie wieczne, dane nam po to, byśmy mieli społeczność z Trójjedynym Bogiem (1 J 1:2–3), i na boskie narodziny, które wprowadzają w nas boskie życie jako boskie nasienie, byśmy przejawiali życie, które jest podobne do Boga (1 J 2:29; 3:9; 4:17), i byli kościołem, świecznikiem, który niesie świadectwo Jezusa (Obj 1:9, 11–12), i który uzyska zwieńczenie w Nowej Jerozolimie ze względu na Boży wyraz w wieczności (Obj 21:2–3, 10–11).

Pierwszy List Piotra 1:3
Błogosławiony niech będzie Bóg i Ojciec naszego Pana Jezusa Chrystusa, który według swego wielkiego miłosierdzia ⁴odrodził nas ku żywej nadziei poprzez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa z umarłych.

3⁴ Odrodzenie, podobnie jak odkupienie i usprawiedliwienie, stanowi jeden z aspektów pełnego Bożego zbawienia. Odkupienie i usprawiedliwienie rozwiązują problem, jaki mamy z Bogiem, i doprowadzają do pojednania nas z Nim; odrodzenie ożywia nas za pomocą Bożego życia, wprowadzając nas w więź życia, organiczny związek, z Bogiem. Dlatego owocem i rezultatem odrodzenia jest żywa nadzieja. Odrodzenie takie dokonuje się poprzez zmartwychwstanie Chrystusa z umarłych. „Zmartwychwstanie Chrystusa, przynoszące życie i dar życiodajnego Ducha, jest tym, co daje nowym narodzinom moc, która sprawia, że ich skutkiem jest żywa nadzieja” (H. Alford).

Drugi List Piotra 1:4
Poprzez które darował On nam drogocenne i największe obietnice, abyście poprzez nie stali się uczestnikami boskiej natury, ⁴uciekłszy od zepsucia, które jest na świecie za sprawą pożądania.

4⁴ W pierwszym liście apostoł [Piotr] powiedział wierzącym, że Chrystus odkupił ich z ich próżnego sposobu życia (1 P 1:18–19) i że powinni się z tego względu wstrzymywać od cielesnych pożądań (1 P 2:11) i już nie żyć w ciele w ludzkich pożądaniach (1 P 4:2). Tutaj, w drugim liście, odsłonił im energię, siłę, dzięki której byli zdolni uciec od zepsucia, jakie niesie ze sobą pożądanie, a także rezultat tej ucieczki. Energią jest cnota boskiego życia, a rezultat polega na tym, że wierzący uczestniczą w boskiej naturze Boga i w ten sposób korzystają z całego bogactwa tego, czym jest Trójjedyny Bóg. Gdy będziemy uczestniczyli w boskiej naturze i korzystali ze wszystkiego, czym jest Bóg, całe bogactwo boskiej natury w pełni się rozwinie, jak to opisują w. 5–7. Uciekłszy od zepsucia, które jest w świecie za sprawą pożądania, i usunąwszy w ten sposób bariery, jakie napotyka w nas wzrost boskiego życia, zostajemy uwolnieni, by stać się uczestnikami boskiej natury i korzystać w najpełniejszej mierze z jej bogactwa w jej rozwoju dzięki cnocie Boga ku Jego chwale.

Pierwszy List Jana 4:3
A każdy ¹duch, który nie wyznaje Jezusa, nie jest z Boga; i to jest duch antychrysta, o którym słyszeliście, że przychodzi, i teraz jest już w świecie.

3¹ Duch fałszywego proroka, którego to ducha porusza duch oszustwa; duch taki nie wyznaje, że Jezus przyszedł w ciele. To duch błędów doketystów (lub doketów). Nazwa ta pochodzi od słowa gr., które znaczy wydawać się, zdawać się. Heretycki pogląd doketystów zakładał, że Jezus Chrystus nie był prawdziwym człowiekiem, a jedynie się nim wydawał; z ich punktu widzenia był On tylko iluzją. Doketyzm był przemieszany z gnostycyzmem, który nauczał, że wszelka materia jest z gruntu zła. Doketyści nauczali zatem, że skoro Chrystus jest święty, nigdy nie mógłby skalać siebie ludzkim ciałem. Uczyli, że Jego ciało nie było prawdziwym ciałem i krwią, a jedynie pozorną, przelotną iluzją, a więc nie cierpiał On, nie umarł i nie zmartwychwstał. Taka herezja podważa nie tylko wcielenie Pana, lecz także Jego odkupienie i zmartwychwstanie. Doketyzm charakteryzował pierwszych antychrześcijańskich propagatorów błędnych idei, których Jan miał na myśli tutaj i w 2 J 7. Duch takich propagatorów z pewnością nie jest z Boga. To duch antychrysta.

Księga Objawienia 21:2
I zobaczyłem święte miasto, ¹Nową Jerozolimę, zstępujące z nieba od Boga, przygotowane jako oblubienica przyozdobiona dla swojego męża.

2¹ Ostatni, a zarazem największy z nich [znaków w Księdze Objawienia] to Nowa Jerozolima, symbolizująca całkowity zbiór odkupionych przez Boga świętych na przestrzeni wszystkich pokoleń, którzy zostali odrodzeni, przeobrażeni i otoczeni chwałą. To nie materialne, pozbawione życia miasto, lecz żywa zbiorowa osoba — oblubienica, mająca za męża wspaniałego Chrystusa (w. 2).

Nowa Jerozolima to żywy zbiór wszystkich świętych, odkupionych przez Boga na przestrzeni wszystkich pokoleń. To oblubienica Chrystusa — Jego odpowiedniczka (J 3:29) i święte miasto Boga — Jego mieszkanie, Jego przybytek (w. 3). To niebiańska Jerozolima (Hbr 12:22), którą Bóg dla nas przygotował i której gorąco pragnęli Abraham, Izaak i Jakub (Hbr 11:10, 16). To także Jerozolima, która jest w górze i która jest naszą matką (Ga 4:26). Nowa Jerozolima — oblubienica Chrystusa — wychodzi z Chrystusa, swojego Męża, i staje się Jego odpowiedniczką, tak jak Ewa wyszła ze swojego męża Adama i stała się jego odpowiedniczką (Rdz 2:21–24). Jest przygotowana dzięki uczestniczeniu w bogactwie życia i natury Chrystusa. Będąc świętym Bożym miastem, jest całkowicie uświęcona dla Boga i w pełni przesycona Jego świętą naturą, by być Jego miejscem zamieszkania.

Tak w Starym, jak i w Nowym Testamencie Bóg przyrównuje swój wybrany lud do małżonki (Iz 54:6; Jr 3:1; Ez 16:8; Oz 2:21; 2 Kor 11:2; Ef 5:31–32) i miejsca zamieszkania dla siebie (Wj 29:45–46; Lb 5:3; Ez 43:7, 9; Ps 68:19; 1 Kor 3:16–17; 6:19; 2 Kor 6:16; 1 Tm 3:15). Małżonka służy zaspokajaniu Go w miłości, a miejsce zamieszkania — temu, by miał wyraz, w którym znajdzie odpoczynek. Oba aspekty uzyskają ostateczne zwieńczenie w Nowej Jerozolimie. Bóg osiągnie w niej na wieki najpełniejsze zaspokojenie w miłości i największy odpoczynek w wyrazie.