Nie wiadomo dokładnie, kiedy zaczęto przekładać Nowy Testament na język polski, ponieważ najstarsze manuskrypty tłumaczeń Ewangelii uległy zniszczeniu. Zachowały się jedynie fragmenty przekładów Starego Testamentu, m.in. Psałterza floriańskiego z XIV w. i nieco późniejszego Psałterza puławskiego. Pierwszy poświadczony przekład Nowego Testamentu z języków oryginalnych wyszedł spod pióra ewangelika Stanisława Murzynowskiego w drukarni Jana Seklucjana w Królewcu (1551). Pierwsze katolickie tłumaczenie Nowego Testamentu (1556), dzieło profesora Akademii Krakowskiej Jana Nicza, zwanego Leopolitą, pod względem dokładności znacznie ustępowało zarówno przekładowi królewieckiemu, jak i kalwińskiej Biblii brzeskiej (Brześć Litewski, 1563). Biblia brzeska, zwana również Radziwiłłowską – jeden z pierwszych w świecie przekładów całego Pisma Świętego z języków oryginalnych – była do czasu wydania Biblii gdańskiej najwierniejszym polskim tłumaczeniem świętych ksiąg, a jej piękny język budzi podziw aż do naszych czasów.

Fragment Nowego Testamentu w Przekładzie Odzyskiwania (2017)

Ef 1:10: Dla ^1aekonomii ²pełni czasów, aby sprowadzić wszystko pod jedną ^3bgłowę w ⁴Chrystusie, ^cto, co w niebiosach, i to, co na ziemi, w Nim,

10¹ Albo: planu. Słowo gr. oikonomia znaczy prawo domowe, kierowanie lub zarządzanie domostwem i, w znaczeniu pochodnym, udzielanie (dóbr) związane z zarządzaniem, plan, ekonomia (zob. przyp. 4³ w 1 Tm 1). Ekonomia, którą Bóg zgodnie ze swoim pragnieniem zaplanował i zamyślił w sobie samym, polega na tym, by z nastaniem pełni czasów sprowadzić wszystko pod jedną głowę w Chrystusie. Dokonuje się to poprzez udzielanie wszystkim członkom kościoła obfitego zaopatrzenia w życie, którym to zaopatrzeniem jest Trójjedyny Bóg, jako pierwiastka życia, co pozwala im podnieść się z sytuacji śmierci i zostać przyłączonymi do Ciała.

Przez stulecia największą popularnością wśród polskojęzycznych mieszkańców ziem dawnej Rzeczypospolitej cieszyły się dwa przekłady Biblii, w tym Nowego Testamentu: katolickie tłumaczenie ks. Jakuba Wujka (NT – 1593) i protestanckie, dokonane przez Daniela Mikołajewskiego, znane jako Biblia gdańska (1632). Biblię gdańską zastąpiła dopiero w 1975 r., jednak znacznie mniej od niej dokładna, Biblia warszawska. Z kolei archaiczny, choć posługujący się piękną staropolszczyzną przekład Wujka wyparty został dopiero w II poł. XX w. przez nowsze tłumaczenia katolickie, wśród których oprócz najbardziej rozpowszechnionej Biblii Tysiąclecia (1965) znajdują się: przekład Nowego Testamentu ks. Eugeniusza Dąbrowskiego (1949), bliska parafrazie Biblia Warszawsko-Praska bp. Kazimierza Romaniuka (NT – 1976) i Biblia Poznańska (1975), zawierająca obszerne komentarze i liczne przypisy, głównie historyczne i filologiczne, a także teologiczne. Ważnym wydarzeniem było opublikowanie Grecko-polskiego Nowego Testamentu w przekładzie interlinearnym z kodami gramatycznymi w opracowaniu ks. Remigiusza Popowskiego i Michała Wojciechowskiego (1993). Prace nad kolejnymi przekładami Nowego Testamentu na język polski nie ustają. Inicjatywy translatorskie różnych zespołów tłumaczy zakończyły się dotąd publikacją Nowego Testamentu i Psalmów w tzw. przekładzie ekumenicznym (2001), Biblii Ewangelicznej. Przekładu dosłownego (NT – 2006) oraz tzw. Nowej Biblii gdańskiej (2011).